ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΗΛΑΣΑ. ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ.

ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΗΛΑΣΑ.

Οι τάχα μου "ιδανικές μαμάδες" έτσι είναι πάντα. Φασιστικά απόλυτες και απέραντα ανόητες στις θέσεις τους.

Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Απόγευμα στην παιδική χαρά «χύνομαι» σε άδειο παγκάκι. Η τετράχρονη κούκλα μου μαζεύει μαργαρίτες για να παίξουμε «μ’ αγαπάει, με ζηλεύει, με μισεί, με κοροϊδεύει». Στο απέναντι παγκάκι κάθεται μία νεαρή μητέρα και πλέκει κουνώντας ρυθμικά με το πόδι της ένα κατάλευκο καροτσάκι. Λίγα λεπτά αργότερα, μία σαραντάχρονη γυναίκα με τον εξάχρονο γιο της με ρωτά αν μπορεί να καθίσει δίπλα μου. Κάνω χώρο στη μοναχικότητά μου και μοιράζομαι μαζί της μαμαδίστικες κουβέντες. Η γυναίκα δίπλα μου ανάβει τσιγάρο αναπολώντας το καλοκαίρι που πέρασε και τις σκληρές υποχρεώσεις που την περιμένουν αυτόν τον χειμώνα: νέο σχολείο, πενιχρά οικονομικά, δύσκολα ωράρια, ελάχιστη βοήθεια, κουβέντες μοιρασμένες στα δύο που φαντάζουν λεπτό με το λεπτό λιγότερο ασήκωτες.

Ξάφνου, αισθανόμαστε μία απειλητική σκιά να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας και μία βελόνα πλεξίματος να μας κρύβει επιδεικτικά τον ήλιο: «Σε παρακαλώ πολύ να σβήσεις το τσιγάρο σου γιατί δεν βρίσκεσαι σε μπαρ αλλά σε παιδική χαρά!» Η φωνή της «απέναντι» δεν έχει δικαιολογία, ούτε λόγο, ούτε δίκιο. Βρισκόμαστε σε ανοιχτό χώρο, πολλά μέτρα μακριά από τα παιδιά και η ένστασή της απλώς απορρίπτεται από την παγωμένη μας ματιά. «Φυλακή πρέπει να σας κλείσουν εσάς τις μαμάδες που καπνίζετε! Φυλακή! Να ξέρατε τι κακό κάνετε και στα παιδιά, και στη φύση, και στο περιβάλλον, και στον πλανήτη, και στις επόμενες γενιές που θα κατοικήσουν πάνω του. Φυλακή!»

Την έχω ξανακούσει αυτήν την ποινή, με κατηγορούμενη εμένα και δημόσιους κατήγορους ένα τσούρμο γυναικών όταν λίγες ημέρες πριν από τον πρώτο μου τοκετό τους κοινοποίησα την απόφασή μου να φέρω στον κόσμο το παιδί μου με καισαρική τομή. Έγιναν έξαλλες προσπαθώντας να με μεταπείσουν με φράσεις ασυνάρτητες και συνέπειες χαοτικές: «Θα γεννήσεις με καισαρική; Μα είσαι στα καλά σου; Το παιδί σου μπορεί να παρουσιάσει άσθμα, αλλεργίες, διαβήτη! Να υποφέρει από ρινίτιδα, δερματίτιδα, δυσανεξία! Να βγει με τρία κεφάλια και τέσσερα πόδια! Να μοιάζει με εξωγήινο! Να, να, να». 

Δεν τις ένοιαζε αν είχα κάποια ανατομική δυσκολία ή πρόβλημα στον πλακούντα, δεν ρώτησαν αν η θέση του παιδιού πριν από τον τοκετό επέβαλλε την καισαρική τομή, δεν διερωτήθηκαν αν ήμουν πολύ μεγάλη για να αντέξω τον πόνο, πολύ δειλή για να ζήσω το «θαύμα», ή απλώς πολύ συνειδητοποιημένη για το ότι δεν γούσταρα να ζήσω το συγκεκριμένο «θαύμα». Όσο τραγικό είναι για τις κυρίες αυτές το να επιλέγει μία γυναίκα την καισαρική τομή για να φέρει το παιδί της στον κόσμο, άλλο τόσο ανόητο είναι για μία άλλη μερίδα γυναικών το να γεννάς στον 21ο αιώνα σφαδάζοντας από τους πόνους απλώς και μόνο για να το παίξεις επαναστάτρια χωρίς αιτία. Και στην τελική, ποιες είναι αυτές που θα κρίνουν τις άλλες; Με ποιο δικαίωμα, με ποια εξουσιοδότηση και με ποια ιδιότητα; Της μάνας που για να είναι τέλεια πρέπει να υποφέρει; Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που καταδικάστηκα.

Η δεύτερη ακολούθησε λίγες ημέρες μετά την πρώτη μου γέννα, απόρροια των προβληματικών θηλών μου που ήταν ανίκανες να βγάλουν γάλα: «Τι, δεν θα θηλάσεις το παιδί; Έγκλημα! Δεν ξέρεις τι κακό μπορεί να του προκαλέσεις! Ανεπανόρθωτο! Θα σου φέρω να διαβάσεις βιβλία, να μάθεις!» 

Όχι. Δεν ήθελα να μάθω ούτε και να βιώσω ως άλλο θύμα του Γιόζεφ Μένγκελε την εμπειρία του μαρτυρικού θηλάστρου. Δεν πείστηκα ότι η άρνησή μου να θηλάσω θα επηρέαζε την ανάπτυξη, την υγεία και τον συναισθηματικό δεσμό με το μωρό μου, δεν πτοήθηκα στιγμή από τις ηλίθιες κοινωνικές ενοχές που επιβάλλει η κοινωνία των «άλλων» μαμάδων, δεν αισθάνθηκα στιγμή ανεπαρκής μάνα επειδή δεν μπόρεσα να προσφέρω στο παιδί μου το γάλα της φύσης. 

Κι ας με συγχωρήσουν κάποιες μαμάδες, αλλά όσο «κακό» είναι να μη θηλάσεις ποτέ το παιδί σου, άλλο τόσο υστερικό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, να το έχεις κολλημένο στο γελαδίσιο στήθος σου μέχρι τα τέσσερα και τα πέντε του χρόνια, στάση για την οποία είναι περήφανες οι «άλλες μαμάδες». Εκείνες, με τις ενσωματωμένες γρίλιες στα μάτια που ενεδρεύουν, καιροφυλακτούν και που στην πρώτη ευκαιρία πετάγονται μπροστά σου για να σε τρομοκρατήσουν: «Μα καλά, επιτρέπεις στο παιδί να τρώει λουκάνικα και κρουασάν; Διαπράττεις διατροφικό έγκλημα! Θα το κάνεις παχύσαρκο! Εγώ το δικό μου το μεγαλώνω με βρώμη και ρυζογκοφρέτες φαρμακείου! Κι έχω να σου συστήσω και μία υπέροχη συνταγή με ανάλατο ρύζι, κομματάκια βραστού κοτόπουλου και ρόδι». 

Αναγουλιάζω. Όπως ακριβώς αναγουλιάζω απέναντι σε κάθε τι αποστειρωμένο είτε αυτό είναι φαγητό, είτε είναι άποψη. Όπως αυτή των «προχώ μαμάδων» που αποφασίζουν να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους καθώς θεωρούν τα εμβόλια υπαίτια για την εκδήλωση άλλων καταστάσεων, όπως για παράδειγμα αυτή του αυτισμού. 

Για μένα πάλι, όπως και για πολλές ομοϊδεάτισσες, αυτιστικές είναι οι συμπεριφορές των ανθρώπων που καταδικάζουν στο πυρ το εξώτερον εκείνες που δεν ταυτίζονται με τις δικές τους. Μας συγχωρείτε, κορίτσια, που φέραμε σ’ αυτόν τον κόσμο τα παιδιά μας με καισαρική. Και που δεν μπορέσαμε να τα θηλάσουμε. Και που δεν τα ταΐζουμε βρώμη και πίτουρα. Και που τα εμβολιάζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και που στο τσακίρ κέφι ανάβουμε και κανένα τσιγαράκι για να πνίξουμε στον καπνό του την ανεπάρκειά μας ως μάνες. Απλώς, μας συγχωρείτε…

Πηγή