Υιοθεσία από Ομόφυλα ζευγάρια. Αρκεί η Αγάπη για να μεγαλώσει Σωστά ένα Παιδί;

Υιοθεσία παιδιών από Ομόφυλα ζευγάρια. Αρκεί η Αγάπη για να μεγαλώσει Σωστά ένα Παιδί;

θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα παιδί να θέλει να υιοθετηθεί από δύο μπαμπάδες η δύο μαμάδες; Εκτός αν δίνονται στα ομόφυλα ζευγάρια σκόπιμα προς υιοθεσία βρέφη, που δεν μπορούν να μιλήσουν!

Με την πρόσφατη υπερψήφιση από την Ελληνική Βουλή του περιβόητου νόμου περί συμφώνου συμβίωσης, αναγνωρίστηκαν θεσμικά για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι σχέσεις μεταξύ ομοφύλων! 

Τα ομόφυλα ζευγάρια που εις το εξής θα συνάπτουν Σύμφωνο συμβίωσης, θα αποκτούν καθεστώς παρόμοιο με αυτό των συζύγων και πρόσβαση στα περισσότερα συζυγικά δικαιώματα. Δεν θα έχουν όμως, προς το παρόν, δικαίωμα υιοθεσίας τέκνων.

Ο νόμος περί του συμφώνου δεν περιλαμβάνει διάταξη σχετική με την υιοθεσία. Διατηρείται επομένως σε ισχύ το άρθρο 1545 του Αστικού Κώδικα ( στο εξής ΑΚ), που ορίζει, ότι δεν επιτρέπεται να υιοθετηθεί το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα από περισσότερους, εκτός αν αυτοί είναι σύζυγοι. Σύμφωνα με το δεύτερο εδάφιο του ίδιου άρθρου, το ήδη υιοθετημένο τέκνο δεν μπορεί να υιοθετηθεί από άλλον, όσο διαρκεί η υιοθεσία. Μόνη εξαίρεση είναι η περίπτωση όπου ο/η σύζυγος υιοθετεί το θετό τέκνο του άλλου συζύγου.

Ήδη όμως με σχετικά δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές προλειαίνεται το έδαφος, ώστε να πεισθούμε οι Έλληνες πολίτες, ότι για να υιοθετηθεί το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα η διαδοχικά από περισσότερους, δεν χρειάζεται να είναι οι υιοθετούντες σύζυγοι. Αρκεί να είναι ζευγάρι και να έχουν συνάψει Σύμφωνο –δηλαδή ένα συμβόλαιο– συμβίωσης. Και μάλιστα, δεν χρειάζεται να πρόκειται για ετερόφυλο ζευγάρι, μπορεί κάλλιστα ένα ζευγάρι ομοφύλων να υιοθετήσει παιδί.

Από ο,τι φαίνεται οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, ιδίως δε οι υποστηρικτές της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, δεν γνωρίζουν το Ελληνικό δίκαιο το σχετικό με τη σύσταση υιοθεσίας η δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις ρυθμίσεις του. Για αυτό, δημοσιεύουμε στο περιοδικό μας το παρόν άρθρο, όπου θα παρουσιάσουμε σε αδρές γραμμές τις ρυθμίσεις αυτές, ώστε να τις γνωρίσουν οι αναγνώστες. 

Θα επικεντρωθούμε στην υιοθεσία ανηλίκων, καθώς η υιοθεσία ενηλίκων, από το 1996 και μετά μόνο κατ’ εξαίρεση είναι δυνατή. Επιτρέπεται μόνο, όταν ο υιοθετούμενος ενήλικος είναι συγγενής εξ αίματος η εξ αγχιστείας με αυτόν που υιοθετεί μέχρι και τον τέταρτο βαθμό – είναι δηλαδή αδελφός, εγγονός, ανηψιός ή πρώτος εξάδελφος του υιοθετούνος ή του συζύγου του.

Η υιοθεσία τελείται με δικαστική απόφαση, με βάση τις συναινέσεις των ενδιαφερομένων προσώπων, οι οποίες δεν είναι γενικές και αόριστες αλλά δίνονται για τη συγκεκριμένη κάθε φορά υιοθεσία.

Βεβαίως αυτός που θέλει να υιοθετήσει κάνει αίτηση και συναινεί αυτοπροσώπως ενώπιον του δικαστηρίου (ΑΚ 1549). Επίσης, ρητά ορίζει το άρθρο 1546 ΑΚ ότι «ο έγγαμος δεν μπορεί να υιοθετήσει χωρίς τη συναίνεση του συζύγου του»

Δεν αρκούν όμως αυτές οι συναινέσεις, προκειμένου να τελεσθεί η υιοθεσία. Για να υιοθετηθεί ένας ανήλικος χρειάζεται να συναινέσουν ενώπιον του Δικαστηρίου οι γονείς του. Σε περίπτωση που οι γονείς είναι άγνωστοι, η συναίνεσή τους δεν παρακάμπτεται, αλλά αναπληρώνεται από το Δικαστήριο, με δικαστική απόφαση. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, το Δικαστήριο οφείλει να ακούσει τους πλησιέστερους συγγενείς του προς υιοθεσία τέκνου.

Θα πρέπει να είναι πολύ «προοδευτικός» και «απελευθερωμένος» ένας γονιός (αλλά κι ένας παππούς, θείος και γενικά συγγενής, όταν ζητείται η γνώμη του), για να επιτρέψει την υιοθεσία του παιδιού του από ένα ζευγάρι ομοφύλων, τη στιγμή μάλιστα που με την υιοθεσία διακόπτεται κάθε δεσμός του θετού τέκνου με τη φυσική του οικογένεια - με εξαίρεση τα κωλύματα γάμου, τα οποία διατηρούνται. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα κάποιοι γονείς ευρισκόμενοι σε οικονομική ένδεια και υπό ψυχολογική πίεση να συναινούσαν σε υιοθεσία του παιδιού τους από ζευ- γάρι ομοφύλων λαμβάνοντας οικονομικά ωφελήματα. 

Τέτοιες ανήθικες και απάνθρωπες υιοθεσίες θέλει να θεσμοθετήσει η Πολιτεία;

Είναι σημαντικό επίσης να σημειωθεί και τούτο: Το Δικαστήριο οφείλει, να ακούει και τη γνώμη του υιοθετούμενου παιδιού και να τη συνεκτιμά, λαμβάνοντας υπόψιν την ωριμότητά του. Αν μάλιστα το παιδί έχει συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας του, δεν μπορεί να γίνει υιοθεσία, χωρίς την αυτοπρόσωπη ενώπιον του Δικαστηρίου συναίνεσή του. 

Δεν μπορώ να φανταστώ, ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα παιδί να θέλει να υιοθετηθεί από δύο μπαμπάδες η δύο μαμάδες! Εκτός αν δίνονται στα ομόφυλα ζευγάρια σκόπιμα προς υιοθεσία βρέφη, που δεν μπορούν να μιλήσουν! Γιατί αλλιώς, όπως λέει κι ένα τραγούδι, «πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;»

Τον πρώτο λόγο για την υιοθεσία δεν τον έχουν τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, αλλά το Δικαστήριο, το οποίο ελέγχει τη νομιμότητά της, δηλαδή το κατά πόσον συντρέχουν οι τυπικές προϋποθέσεις της. Αυτές είναι επιγραμματικά: η αίτηση του υιοθετούντος (ο οποίος πρέπει να έχει συμπληρώσει το τριακοστό έτος της ηλικίας του, να μην έχει υπερβεί το εξηκοστό και να έχει την ικανότητα να ρυθμίζει ο ίδιος τις έννομες σχέσεις του), οι έγκυρες συναινέσεις που προαναφέρθηκαν και η διαφορά ηλικίας μεταξύ υιοθετούντος και υιοθετούμενου. Ειδικότερα, υιοθετών πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον υιοθετούμενο ανήλικο τουλάχιστον κατά δεκαοκτώ και το πολύ κατά πενήντα χρόνια.

Ιδίως όμως προβαίνει το Δικαστήριο σε έλεγχο σκοπιμότητας της υιοθεσίας, ελέγχει δηλαδή το κατά πόσον η εκάστοτε συγκεκριμένη υιοθεσία συμφέρει τον υιοθετούμενο, είτε αυτός είναι ανήλικος, είτε ενήλικος. Σύμφωνα με ρητή νομοθετική επιταγή, που περιλαμβάνεται μάλιστα στο πρώτο άρθρο του περί υιοθεσίας κεφαλαίου, «η υιοθεσία πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετουμένου» (ΑΚ 1542).

Σκοπός δηλαδή της υιοθεσίας δεν είναι να παρέχει στα άτεκνα ζευγάρια τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδί, αλλά να παρέχει στο παιδί τη δυνατότητα να αναπτυχθεί πνευματικά μέσα σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. 

Ειδικότερα το Δικαστήριο εξετάζει αν, «εν όψει της προσωπικότητας, της υγείας και της οικογενειακής κατάστασης εκείνου που υιοθετεί και του υιοθετούμενου, καθώς και της αμοιβαίας ικανότητάς τους προσαρμογής, η υιοθεσία συμφέρει τον υιοθετούμενο» (ΑΚ 1558). Ως συμφέρον του υιοθετούμενου τέκνου νοείται όχι μόνο το περιουσιακό, αλλά ιδίως η ορθή ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Ειδικότερα, η υιοθεσία θα πρέπει όχι απλώς να μη δημιουργεί προβλήματα στο παιδί, αλλά και να βελτιώνει τις συνθήκες ζωής του.

Ξεκάθαρα ορίζεται στην παραπάνω νομοθετική διάταξη, ότι το Δικαστήριο, προκειμένου να διακριβώσει αν η υιοθεσία εξυπηρετεί το συμφέρον του παιδιού συνεκτιμά την οικογενειακή κατάσταση εκείνου που υιοθετεί. Δεν μπορεί επομένως να εξομοιωθεί ένα ζευγάρι που έχει συνάψει Σύμφωνο συμβίωσης (πολύ περισσότερο αν είναι ομόφυλο), με ένα παντρεμένο ζευγάρι! Επίσης συνεκτιμά το Δικαστήριο την αμοιβαία ικανότητα προσαρμογής υιοθετούντος και υιοθετούμενου. 

Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει δεκτό, ότι ένα παιδί θα προσαρμοστεί ομαλά σε μια οικογένεια με δύο μαμάδες η δύο μπαμπάδες;

Κυρίως όμως εκτιμά το Δικαστήριο την προσωπκότητα και την υγεία (σωματική, ψυχική και διανοητκή) του υποψήφιου θετού γονέα. Ο ίδιος ο Έλληνας Νομοθέτης με τη θέσπιση του αντιρατσιστικού νόμου ανήγαγε το γενετήσιο προσανατολισμό σε στοιχείο προσδιοριστικό του προσώπου, συρρικνώνοντας έτσι την προσωπικότητα των ομοφυλοφίλων. 

Ποιος μπορεί τώρα να ισχυριστεί, ότι δε θα ασκεί επιρροή στην εκτίμηση της προσωπικότητας του υποψήφιου θετού γονέα το γεγονός ότι είναι αυτός ομοφυλόφιλος;

Εξ άλλου, μπορεί από το 1973 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία να μην περιλαμβάνει πλέον την ομοφυλοφυλία μεταξύ των ψυχικών νόσων, η αλλαγή αυτή όμως δεν έγινε μετά από εμπεριστατωμένη ψυχιατρική έρευνα, αλλά μετά από διαμαρτυρίες των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. 

Ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πεί, ότι η ομοφυλοφυλία δεν είναι ψυχική διαταραχή; 

Τα αίτια μάλιστα πρόκλησης της ομοφυλοφιλίας μέχρι σήμερα δεν είναι απολύτως γνωστά στην ψυχιατρική επιστήμη. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί, ότι ζώντας ένα παιδί μαζί με δύο ομοφυλόφιλους θα εκδηλώσει σωστά το ερωτικό στοιχείο της ψυχής του και δε θα γίνει και το ίδιο ομοφυλόφιλο; Η μήπως αυτό δε μας ενδιαφέρει ως κοινωνία;

Μιλώντας για εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα θα πρέπει να τονίσουμε, ότι σύμφωνα με το άρθρο 1557 ΑΚ πριν από την τέλεση της υιοθεσίας ανηλίκου (όχι ενηλίκου) διεξάγεται από την κοινωνική υπηρεσία επισταμένη κοινωνική έρευνα και κατατίθεται στο Δικαστήριο έκθεση για το αν, με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν, η εκάστοτε συγκριμένη υιοθεσία συμφέρει η όχι τον υιοθετούμενο. Η συγκεκριμένη έκθεση δεν είναι δεσμευτική για το Δικαστήριο, αλλά συνεκτιμάται από αυτό για το σχηματισμό της κρίσης του. Ποιος ευσυνείδητος κοινωνικός λειτουργός και με ποια κριτήρια θα βεβαιώσει, ότι ένα ζευγάρι ομοφύλων μπορεί να παρέχει στο παιδί το υγιές οικογενειακό περιβάλλον που του χρειάζεται για να αναπτυχθεί η προσωπικότητά του;

Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό, πως η υιοθεσία παιδιών από ζευγάρια ομοφύλων είναι κάθε άλλο παρά αυτονόητη. 

Είναι αντίθετη προς όλο το Ελληνικό Δίκαιο περί υιοθεσίας και ιδίως είναι αντίθετη προς το θεμέλιο του. Θεμέλιο του Ελληνικού Δικαίου για την υιοθεσία είναι το συμφέρον του υιοθετούμενου, ιδίως μάλιστα το πνευματικό συμφέρον του. Δεν είναι το εγωκεντρικό, κοντόφθαλμο συμφέρον κάποιων να αποκτήσουν ένα παιδί, περίπου όπως θα αποκτούσαν ένα σπίτι, ένα σκυλί η ένα αυτοκίνητο! Και το να γίνει ένας άνθρωπος γονιός δεν είναι δικαίωμα, όπως παρουσιάζεται από τα Μέσα Μαζικής Αποβλακώσεως, αλλά λειτούργημα με τεράστια ευθύνη, που πρέπει να μπορεί αυτός να αντέξει.

Έχει υποστηριχθεί και η άποψη, ότι η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι οπωσδήποτε συμφέρουσα για τα ορφανά παιδιά. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, είναι καλύτερα για ένα παιδί να μεγαλώνει με αγάπη στο περιβάλλον ενός ομόφυλου ζευγαριού, παρά να παραμένει στα «αζήτητα»(!), μεγαλώνοντας σε ίδρυμα, όπου είναι πιθανό να αναπτύξει εξάρτηση και αδυναμία προσαρμογής στον «έξω» κόσμο. Τον ισχυρισμό αυτό διατύπωσε ο κ. Ηλίας Μαγκλίνης σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» της 19ης Δεκεμβρίου 2015, με τίτλο «Περί υιοθεσίας», αλλά εκφράζει κι άλλους συμπολίτες μας. Δεν είναι όμως αληθής.

Πρώτον, από όσα παραπάνω αναπτύξαμε γίνεται σαφές, ότι δεν αρκεί η αγάπη για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί, ούτε λαμβάνεται μόνο αυτή υπόψιν από το Δικαστήριο, όταν καλείται να απαγγείλει μία υιοθεσία. 

Δεύτερον, πολλά άτεκνα ζευγάρια ετεροφύλων που θέλουν και μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί υιοθετούν παιδιά από χώρες του εξωτερικού. Ας λύσει η Ελληνική Πολιτεία αυτό το πρόβλημα, αν θέλει να μην παραμένουν τα ορφανά παιδιά της «στα αζήτητα». Το να υιοθετούνται τα παιδιά από το νέο «μοντέρνο» θεσμό της ομοφυλοφιλικής «οικογένειας» θα είναι αν μη τι άλλο ριψοκίνδυνο για την πνευματική, ηθική, κοινωνική ανάπτυξή τους. Με τα παιδιά δεν επιτρέπεται να κάνουμε πειράματα!

Και δε θα πρέπει να μας διαφεύγει, ότι πολλά από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ιδρύματα, όχι απλώς δεν είχαν ψυχολογικά προβλήματα και προσαρμόστηκαν στον «έξω» κόσμο, αλλά αναδείχθηκαν εξαίρετα μέλη της κοινωνίας.

Αγγελική Ευθ. Ζώη, Νομικός

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 162 Φεβρουάριος 2016

Πηγή