Μπαμπάς μόνος. Το παιδί μου αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα από την αδιαφορία της μητέρας

Μπαμπάς μόνος. Το παιδί μου αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα από την αδιαφορία της μητέρας. 

Προσπαθώ να πείσω την μητέρα του παιδιού να ασχολείται παραπάνω ώρες με το παιδί και η απάντησή της μητέρας είναι: ''Αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις ασ’ τον στο δρόμο'' ...Πως μπορώ να πάρω την αποκλειστική  γονική μέριμνα του παιδιού;

Είμαι 35 ετών διαζευγμένος μπαμπάς τα τελευταία 2 χρόνια, με ένα γιο 9,5 ετών. Δεν έχουμε προχωρήσει στην έκδοση διαζυγίου, αλλά έχει γίνει ένα τυπικό δικαστήριο για την επιμέλεια του παιδιού. Σ' εκείνο ορίστηκε η μητέρα να παραλαμβάνει το παιδί από το σχολείο κάθε Δευτέρα μεσημέρι και έως Παρασκευή πρωί (4 ημέρες). Παρασκευή μεσημέρι τον παίρνω εγώ από το σχολείο και περνάμε μαζί το Σ/Κ (3 ημέρες). Δευτέρα πρωί τον αφήνω στο σχολείο του. Ένα είδος κοινής επιμέλειας που συμφωνήσαμε μεταξύ μας -παρότι η μητέρα αρχικά ήθελε να έχει πλήρη επιμέλεια και να βλέπω το μικρό μόνο Σαββάτο και Κυριακή.

Από την αρχή βέβαια γνωρίζοντας καλά την πρώην σύζυγό μου (μείναμε μαζί 15 χρόνια), γνώριζα την πλήρη ανικανότητα της να αναθρέψει το μικρό. Για κείνη το διαζύγιο ήταν η ''ευκαιρία'' να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε σαν έφηβη, ξενυχτώντας, κάνοντας μια έντονη ''κοσμική'' ζωή και γνωρίζοντας διαφορετικούς άντρες. Το αποτέλεσμα είναι εξ αρχής να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του μικρού, να μην τον θέλει ''ανάμεσα'' στα πόδια της και να τον αφήνει σε μένα περισσότερες μέρες από ότι προβλεπόταν. 

Αυτό δημιούργησε έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις στο παιδί, τις οποίες αντιμετωπίζω ως σήμερα μόνος. Ο μικρός νιώθει ότι η μητέρα του δεν τον αγαπά, την κατηγορεί για τη ζωή που κάνει ενώ παράλληλα του λείπει πολύ. Περίπτωση συνεννόησης μαζί της δεν υπάρχει, το έχω προσπαθήσει κι εγώ και οι γονείς της κι ο μικρός ο ίδιος...

Δυο χρόνια λοιπόν ζω την ίδια ακριβώς κατάσταση: Αντί για Παρασκευή θα πάρω το μικρό από το σχολείο την Πέμπτη και αντί Δευτέρας ίσως ''καταφέρει'' να τον πάρει την Τρίτη ή την Τετάρτη... Εδώ να σημειώσω ότι η πρώην σύζυγός μου δεν εργάζεται.

Προσπαθώ λοιπόν να είμαι συνεχώς δίπλα του, να περνάμε χρόνο μαζί, να ανέχομαι την έντονη νευρικότητα που του δημιουργεί αυτή η κατάσταση, αλλά ...δυστυχώς δύο χρόνια μετά ανακαλύπτω ότι δεν είμαι άφθαρτος. Η δική μου η ζωή δεν προχωρά με τίποτα. Ή θα εργάζομαι ή θα ασχολούμαι με το παιδί. Καθόλου προσωπική ζωή, καθόλου ξεκούραση - ψυχολογική ως επί το πλείστον. 

Έχω προσπαθήσει να την αντιμετωπίσω πιο αυστηρά, να είναι τυπική στο πρόγραμμα που έχει οριστεί αλλά ...μάταια.

Η απάντησή της είναι: ''Αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις ασ’ τον στο δρόμο'' ...

Πείτε μου πως μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, να μπορέσω να επιβάλλω το πρόγραμμα που το δικαστήριο εξέδωσε; ή πως μπορώ να πάρω την αποκλειστική γονική μέριμνα του παιδιού;

Ευχαριστώ πολύ Φ.Τ.