Μπαμπάδες σε αχρηστία. Η πατρότητα βάλλεται από παντού

Μπαμπάδες εν αχρηστία.

Γιατί στις μέρες μας η πατρότητα βάλλεται πανταχόθεν.

Πρόσφατα βρέθηκα σε έναν γάμο στο Παλαιό Φάληρο. Δύο πράγματα με εξέπληξαν. 

Το πρώτο ήταν η απουσία ρυζιού εντός του ναού – γνώριζα την απαγόρευση, αλλά την είχα παντελώς λησμονήσει· την ώρα του «Ησαΐα χόρευε» οι χούφτες των προσκεκλημένων έχασκαν αμήχανες. 

Το δεύτερο, η πανηγυρική άφιξη της νύφης μετά του πατρός της και της μητρός της (πανηγυρικά διαζευγμένων εδώ και χρόνια), με τη μητέρα μάλιστα να προπορεύεται στο στρωμένο με πορφυρό χαλί μονοπάτι προς τον γαμπρό. «Σιγά μην τον άφηνα να “παραδώσει” εκείνος την κόρη μου. Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια που εγώ πάλευα;» σχολίαζε αργότερα η περήφανη μητέρα με ένα ποτήρι αφρώδη οίνο στο χέρι, προς τέρψιν όλων των διαζευγμένων (και ήταν πολλές!) γυναικών μιας θορυβώδους ροτόντας.

Όλα δείχνουν ότι το κλαμπ που επιχαίρει με τους εν αχρηστία μπαμπάδες όλο και διογκώνεται. 

Σήμερα, που οι οικογενειακές δομές είναι σαν τα τουβλάκια Lego – τους αλλάζεις σχήμα και χρώμα ανάλογα με τα δεδομένα, την κοσμοθεωρία και τις ανάγκες σου –, η πατρότητα μοιάζει με προστατευόμενο είδος. Σήμερα, που τα διαζύγια και οι μονογονεϊκές οικογένειες δεν προκαλούν ούτε καν το σούσουρο της γειτονιάς, που μια γυναίκα μπορεί, μεταξύ άλλων, να επιλέξει να κάνει παιδί με το σπέρμα ενός αγνώστου, το οποίο θα παραλάβει μέσα σε ένα κοντέινερ υγρού αζώτου, σήμερα που η οικονομική κρίση έχει ρίξει στα Τάρταρα τον παραδοσιακό ρόλο του πατέρα-κουβαλητή και έχει φέρει τα πάνω κάτω στη μορφολογία της ελληνικής οικογένειας, η εικόνα του πατέρα αποδυναμώνεται, εκθηλύνεται, μπασταρδεύεται.

Δεν είναι τυχαίο ότι και στα διεθνή media η φιλολογία – και η παραφιλολογία – για τη μη αναγκαιότητα των μπαμπάδων βρίσκεται σε άνθηση. Διαδικτυακό σάλο είχε προκαλέσει εκείνο το άρθρο της Πάμελα Πολ «Are Fathers Necessary?» (Είναι οι μπαμπάδες απαραίτητοι;) στο αμερικανικό περιοδικό «The Atlantic». Η Πολ παραθέτει με μεγάλο ενθουσιασμό τα ατού των μονογονεϊκών οικογενειών με επικεφαλής μαμάδες σε σχέση με εκείνες των οποίων ηγούνται μπαμπάδες: «Σύμφωνα με αξιόπιστες συγκριτικές μελέτες, οι μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους δείχνουν να εμπλέκονται περισσότερο στο μεγάλωμά τους, θέτουν περισσότερους κανόνες, επικοινωνούν καλύτερα και νιώθουν πιο κοντά τους σε σχέση με τους μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους». «Tα κακά νέα για τον μπαμπά», καταλήγει το άρθρο της Πολ, «είναι ότι παρά την επικρατούσα αντίληψη, αντικειμενικά η συνεισφορά του δεν είναι απαραίτητη. Τα καλά νέα είναι ότι τον έχουμε συνηθίσει».

Αναλόγων αποχρώσεων και οι απόψεις του «μίσανδρου» (σύμφωνα τουλάχιστον με τους άσπονδους εχθρούς του) καθηγητή Γενετικής στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου Στιβ Τζόουνς. Ο Τζόουνς, ο οποίος σημειωτέον έχει δεχθεί και απειλές κατά της ζωής του, έγραψε προ ετών στο βιβλίο του «Υ: H καταγωγή του άνδρα» (εκδ. Αβγό) τα συμπεράσματα μιας έρευνας που αποδεικνύει τη φθίνουσα πορεία του αρσενικού (εξαιτίας της παρακμής του χρωμοσώματος Υ). Μεταξύ άλλων, ο Τζόουνς υποστηρίζει ότι ο αριθμός των σπερματοζωαρίων βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και ότι σε λίγο το ανδρικό σπέρμα δεν θα είναι απαραίτητο για την αναπαραγωγή.

Της αυτής τεχνοτροπίας και ένα άρθρο πέρυσι το καλοκαίρι στους «New York Times» με τίτλο: «Ανδρες, ποιος τους χρειάζεται;» του Γκρεγκ Χαμπίκιαν, καθηγητή Βιολογίας και Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μπόιζι στο Αϊνταχο. Ο καθηγητής Χαμπίκιαν ποσώς χαρίζεται στο φύλο του: «... Οι γυναίκες είναι και απαραίτητες και επαρκείς για την αναπαραγωγή, ενώ οι άνδρες δεν είναι τίποτε από τα δύο. Από την παραγωγή του πρώτου κυττάρου μέχρι την ανάπτυξη του εμβρύου, τον τοκετό, τη γέννηση και τον θηλασμό, οι μπαμπάδες μπορεί να απουσιάζουν. Μπορεί να είναι στη δουλειά, στο σπίτι, στη φυλακή ή στον πόλεμο, να ζουν ή να έχουν πεθάνει».

Οταν τελείωσε το γαμήλιο γεύμα και άρχισε ο χορός, είδα τον πατέρα να οδηγεί την κόρη του στην πίστα. Εκείνη κρεμάστηκε με το νυφιάτικο στράπλες φόρεμά της πάνω στο λευκό κοστούμι του. Και ας μην ήταν κοντά της όλα αυτά τα χρόνια. Καμιά φορά, μια παρουσία μπορεί να είναι εκκωφαντική εξαιτίας ακριβώς μιας απουσίας.

Παπαδημητρίου Λένα

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Ιουλίου 2013