Η Έκτρωση είναι Φονική Ενέργεια που γίνεται με την συγκατάθεση της μητέρας.

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Η Έκτρωση είναι Φονική Ενέργεια που γίνεται με την συγκατάθεση της μητέρας.

Έκτρωση ονομάζεται η φονική εκείνη ενέργεια, κατά την οποία ο άνθρωπος ο οποίος επρόκειτο να γεννηθεί, με τη συγκατάθεση της «μητέρας» του (πολλές φορές και όχι μονάχα εκείνης), καταλήγει στα σκουπίδια με μαρτυρικό τρόπο, ορισμένες φορές μάλιστα ενώ είναι ακόμα ζωντανός !!!

Η αρχή και η πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης

Α) Εκτρώσεις

"Το έμβρυο είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει σώμα και ψυχή, και ας μην έχει αναπτύξει ακόμα τη λογική" (Μέγας Βασίλειος)

"Η πρώτη αιτία θανάτου στην εποχή μας παγκοσμίως, μη φανταστείτε πως είναι οι πόλεμοι ή τα τροχαία, αλλά οι Θεοκατάρατες εκτρώσεις, οι οποίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από προγαμιαίες και γενικότερα εξωγαμιαίες σχέσεις"

Έκτρωση ονομάζεται η φονική εκείνη ενέργεια, κατά την οποία ο άνθρωπος ο οποίος επρόκειτο να γεννηθεί, με τη συγκατάθεση της «μητέρας» του (πολλές φορές και όχι μονάχα εκείνης), καταλήγει στα σκουπίδια με μαρτυρικό τρόπο, ορισμένες φορές μάλιστα ενώ είναι ακόμα ζωντανός !!!

Η πράξη αυτή, η οποία σύμφωνα με την ορολογία που χρησιμοποιεί ο ιατρικός κόσμος ονομάζεται «τεχνητή διακοπή της κύησης», για την Εκκλησία αλλά και για κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος σέβεται, τιμά και υπολογίζει τον οποιοδήποτε συνάνθρωπό του, μαύρο ή λευκό, φτωχό ή πλούσιο, ανάπηρο ή αρτιμελή, σε οποιοδήποτε σημείο και αν αυτός βρίσκεται , είτε στο δρόμο, είτε στην εργασία του, είτε στο διπλανό σπίτι, είτε στο ίδιο σπίτι, είτε στην κοιλιά της μητέρας του, αποτελεί την πιο απάνθρωπη μορφή φόνου, γιατί απλούστατα στρέφεται εναντίον ενός παντελώς ανυπεράσπιστου ατόμου, «παγιδευμένου» μέσα στην αγάπη και τη θαλπωρή της μητρικής φιλοξενίας .

Πολλοί βέβαια θα σπεύσουν να υποστηρίξουν, πως όλα αυτά είναι ανόητες ηθικολογίες, διότι στην περίπτωση που εξετάζουμε δεν πρόκειται για άνθρωπο αλλά για ένα έμβρυο, το οποίο δεν είναι βιώσιμο !!!

Δηλαδή ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος δεν είναι προς το παρών σε θέση να επιβιώσει έξω από τη μήτρα της μητέρας του, για αρκετούς ανθρώπους που θέλουν να λέγονται, να δείχνουν, να συμπεριφέρονται και (κυρίως) να πληρώνονται σαν επιστήμονες, δεν είναι ζωντανός άνθρωπος, ούτε έχει ψυχή!

Όταν όμως κάποια γυναίκα φέρει στον κόσμο πρόωρα το παιδί της, είτε στους έξι, είτε στους επτά, είτε στους οκτώ μήνες της εγκυμοσύνης της, οι ίδιοι «επιστήμονες» θα είναι που θα σπεύσουν να το ονομάσουν ζωντανό άνθρωπο, ο οποίος όμως και αυτός δεν θα μπορεί να επιβιώσει έξω από τη μήτρα της μητέρας του και για το λόγο αυτό, θα του προσφέρουν απλόχερα (και με το αζημίωτο φυσικά), την προστασία της θερμοκοιτίδας.

Αυτός, σύμφωνα με τις «πολιτισμένες» αντιλήψεις τους, θα είναι άνθρωπος με ψυχή, θα είναι άνθρωπος άξιος να ζήσει !!!

Όμως το έγκλημα αυτό δε βαραίνει μόνο τους «επιστήμονες», αλλά και όλους εμάς που ακολουθούμε, που παροτρύνουμε και που δεν αντιδρούμε, στην τακτική και τις ραδιουργίες του διαβόλου και των ανθρώπων του. Εν τω μεταξύ τα επιστημονικά στοιχεία που θα παραθέσουμε παρακάτω, καταδεικνύουν τη ραγδαία ανάπτυξη που παρουσιάζει το παιδί, από τις πρώτες κιόλας ώρες (!) μετά τη σύλληψή του, στέλνοντας έτσι ένα σαφέστατο μήνυμα σε όλους μας, ότι δηλαδή η πορεία της ζωής του ανθρώπου είναι ενιαία, έχοντας για αφετηρία τη στιγμή της σύλληψης και όχι αυτή του τοκετού.

Σύμφωνα λοιπόν με τα επιστημονικά συμπεράσματα, μόλις έξι ώρες μετά τη σύλληψή του, το παιδί αρχίζει να πολλαπλασιάζεται ιλιγγιωδώς και να διαφοροποιείται από τους γονείς του. Τέσσερις ημέρες μετά, μαζί με τα έξι εκατομμύρια γονίδιά του και αφού έχει περάσει μέσα από τις σάλπιγγες, έρχεται η στιγμή που θα εγκατασταθεί στη μήτρα. Τη δεύτερη εβδομάδα έχει ήδη πολλαπλασιαστεί σε πάνω από οκτώ χιλιάδες κύτταρα .

Τότε είναι που σχηματίζεται ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας (ένα προσωρινό όργανο που παρεμβάλλεται μεταξύ του παιδιού και της μητέρας και ρυθμίζει τη θρέψη του, εξασφαλίζοντάς του παράλληλα και το οξυγόνο). Παρότι όμως τρέφεται και θερμαίνεται από τη μητέρα του, δεν έχουν το ίδιο αίμα.

Μάλιστα η μητέρα αγνοεί ακόμα την ύπαρξή του, αφού περιμένει σε λίγες ημέρες την έμμηνο ροή της.

Την τρίτη εβδομάδα σχηματίζονται η σπονδυλική στήλη, το κεφάλι, οι πνεύμονες, το στομάχι, το έντερο και τα νεφρά του. Το συκώτι του είναι σε θέση να παράγει το αίμα του. Από τη δέκατη όγδοη ημέρα η μικρή καρδιά του αρχίζει να χτυπά !!!

Την τέταρτη εβδομάδα, συμπληρώνοντας τον πρώτο μήνα της ζωής του, οι κτύποι της καρδιάς του συγχρονίζονται με αυτούς της μητέρας του. Οι γάμπες του είναι σα μικρές φτερούγες και τα χέρια του έχουν σχηματιστεί. Είναι συνήθως η εβδομάδα που η μητέρα του θα αρχίσει να υποψιάζεται ότι υπάρχει, καθώς η περίοδός της καθυστερεί αισθητά.

Την πέμπτη εβδομάδα ξεχωρίζουν το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά του και παράλληλα σχηματίζονται τα μάτια του με τον αμφιβληστροειδή, το φακό και τα βλέφαρα.

Ξεπροβάλλουν τα αυτιά και η μύτη του, ενώ στον εγκέφαλό του πρωτοεμφανίζεται η καταβολή του κέντρου του λόγου! Μπορεί μάλιστα να καταγραφεί ακόμα και το ηλεκτροκαρδιογράφημά του !

Την έκτη εβδομάδα διακρίνονται τα δάκτυλα στα χέρια και τα πόδια του. Στο τέλος της εβδομάδας είναι δυνατό να καταγραφούν τα εγκεφαλικά του κύματα, σε έναν κανονικό ηλεκτροεγκεφαλογράφο! Κι ωστόσο κάποιοι λένε πως ακόμα δεν έχει ψυχή... 

Την έβδομη εβδομάδα ο εγκέφαλός του είναι τέλειος. Μπορεί να αισθανθεί και να αντιδρά σύμφωνα με τα ερεθίσματα.

Ανοίγουν τα χείλη του, μπορεί να θηλάζει και να καταπίνει. Τα δάκτυλά του μακραίνουν και τα δακτυλικά του αποτυπώματα παίρνουν τη μορφή που θα έχουν σε όλη του τη ζωή. Μπορεί εύκολα να πιάσει ένα μικρό αντικείμενο!

Την όγδοη εβδομάδα, δηλαδή στους δύο μήνες, όλα τα όργανά του έχουν σχηματιστεί ! Τώρα πια δεν θα δημιουργηθούν άλλα !

Συνεχώς θα μεγαλώνει και οι λειτουργίες του θα τελειοποιούνται.

Την ένατη και τη δέκατη εβδομάδα λειτουργούν όλα του τα όργανα: Mύες και νεύρα συγχρονίζονται, κινεί χέρια και πόδια, πιπιλίζει το δάκτυλο. Αναπηδά και κολυμπάει στο ζεστό αμνιακό υγρό (νερό με διάφορους ηλεκτρολύτες σε θερμοκρασία σώματος, που προστατεύει το παιδί από τις απότομες κινήσεις και τους κραδασμούς του σώματος της μητέρας).

Αν το τρυπούν αισθάνεται πόνο, ακούει τους ήχους και θυμάται τους χτύπους της καρδιάς της μητέρας του. Την ενδέκατη και τη δωδέκατη εβδομάδα, στους τρεις μήνες δηλαδή της ζωής του, η ομοιότητα που έχει πλέον με τους γονείς του στα χαρακτηριστικά και στα φερσίματα, είναι φανερή.

Του φυτρώνουν τα μαλλιά και τα νύχια. Ξυπνάει, όταν η μητέρα του ξυπνάει, κοιμάται, όταν αυτή κοιμάται, είναι ήρεμο, όταν αυτή είναι ήρεμη. Όλες οι ψυχικές και εγκεφαλικές της μεταβολές, όπως επίσης και κάθε ουσία που χρησιμοποιεί, το επηρεάζουν.

Όταν η μητέρα του ανησυχεί για εκείνο, το αισθάνεται. Αισθάνεται επίσης όταν αυτή καταλαμβάνεται από το αίσθημα της αγωνίας και ακόμη την καταλαβαίνει, όταν καμιά φορά εκείνη πάσχει από ιλίγγους, πονοκεφάλους, εμετούς, ναυτίες.

Μετά από όλα αυτά (και αφού επισημάνουμε το γεγονός ότι οι περισσότερες εκτρώσεις, γίνονται μετά τον πρώτο μήνα της εγκυμοσύνης , έως και τη συμπλήρωση του τρίτου), πιστεύουμε ότι θα ήταν περιττό να αναφέρουμε κάτι περισσότερο, αφού τα παραπάνω επιστημονικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας, πως κάθε φορά που έχουμε τη σύλληψη ενός παιδιού, έχουμε ταυτόχρονα και τον ερχομό σε αυτόν τον κόσμο, ενός ακόμα ανθρώπου με ψυχή, ο οποίος αναπτύσσεται και θα αναπτύσσεται για αρκετά ακόμη χρόνια, εάν φυσικά το επιτρέψει η μητέρα του.

Αν όμως η μητέρα του έχει διαφορετική άποψη, τι γίνεται τότε ;

Είναι πραγματικά ΦΡΙΚΤΟ, αλλά αξίζει να το αναλύσουμε, μήπως και βγει κάτι καλό για τα χιλιάδες υποψήφια θύματα, αλλά και για τις χιλιάδες υποψήφιες «Μήδειες». 

Ένας τρόπος για να γίνει μία έκτρωση, είναι να κομματιάσει ο «γιατρός» ζωντανό το παιδί, μέσα στην κοιλιά της «μητέρας» του με ένα τροχισμένο γυριστό μαχαίρι !!!

Ο τρόπος αυτός ονομάζεται «έκτρωση με διαστολή και απόξεση» ή αλλιώς «εμβρυοτομή». 

Ένας άλλος τρόπος, είναι να ανοίξει ο «γιατρός» την κοιλιά της «μητέρας», να βγάλει το παιδί και να το σκοτώσει αμέσως, ή να το πετάξει σε έναν κουβά ζωντανό μέχρι να πεθάνει !!! 

Ο τρόπος αυτός ονομάζεται «έκτρωση με υστεροτομή», δηλαδή με χειρουργική επέμβαση.

Με τον τρόπο αυτό, έχουν τη δυνατότητα κάποιοι «γιατροί», να κρατήσουν το παιδί στη ζωή ως «πειραματόζωο»!!!

Επίσης, πρέπει εδώ να αναφέρουμε ότι έχει καταγγελθεί επίσημα, πως πολλές γυναίκες στη Γερμανία και τη Γαλλία, πληρώνονται για να υποστούν καισαρική τομή, έτσι ώστε τα παιδιά που εγκυμονούν, να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης για την παρασκευή καλλυντικών!!!

Πολλές μάλιστα από αυτές τις παραπλανούν οι «γιατροί», λέγοντάς τους ψέματα ότι το παιδί τους είναι μογγολικό (ότι πάσχει δηλαδή από το «Σύνδρομο Down»)!!! 

Ένας τρίτος τρόπος, είναι να αναρροφήσει ο «γιατρός» με μία σύριγγα λίγο αμνιακό υγρό, μέσα από τη μήτρα της «μητέρας», για να εκχύσει αλάτι, που θα κάψει το παιδί ζωντανό !!!

Με τον τρόπο αυτό (που ονομάζεται «έκτρωση με δηλητηρίαση»), το παιδί θα πονάει φρικτά για πολλές ώρες, ώσπου να ξεψυχήσει!!! 

Υπάρχουν κι άλλοι παρόμοιοι τρόποι για να απαλλαγεί μία «μητέρα» από ένα «βάρος», το οποίο εκείνη δημιούργησε και για το οποίο θα κληθεί μία ημέρα να δώσει εξηγήσεις, στον Παντογνώστη Χριστό, από τη θέση της φόνισσας, θέση που μπορεί να ξεπερνά σε δυσχέρεια ακόμα και τα φρικτά εκείνα βασανιστήρια, στα οποία υπέβαλε το «βάρος» ή τα «βάρη» της σε αυτή τη ζωή .

Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάει ότι όσο ζει στη γη, έχει τη δυνατότητα να μετανιώσει πραγματικά και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό τη συγχώρηση από τον Καρδιογνώστη Θεό. 

Ας ρίξουμε όμως τώρα και μια ματιά, στις επιπτώσεις που δημιουργεί η έκτρωση στις γυναίκες:

Η έκτρωση είναι τρεις φορές πιο επικίνδυνη από τον τοκετό. Στις τρεις ανήλικες γυναίκες που κάνουν έκτρωση, η μία υφίσταται επιπλοκές που μπορούν να την κάνουν στείρα . Ανάμεσα στις μητέρες που έχουν κάνει έκτρωση , μία στις τρεις υποφέρει από αποβολές, το 40% παρουσιάζει πρόωρους τοκετούς και άλλο ένα 40% , γεννά παιδιά με προβλήματα υγείας .

Περισσότερες από το 75% των μητέρων που έχουν κάνει έκτρωση, παρουσιάζουν μετά σοβαρά ψυχολογικά και άλλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα μελαγχολία, κατάθλιψη, τύψεις, αγωνίες, εφιαλτικά όνειρα, επιθετικές τάσεις και άλλα, που ορισμένες φορές φτάνουν μέχρι και τη διάλυση της συζυγικής ενότητας, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν όπως είναι φυσικό και τα άλλα παιδιά τους .

Για να οδηγηθεί όμως μια γυναίκα σε αυτό το έγκλημα, οι «πληγές» οι οποίες έχει δημιουργήσει μένοντας έγκυος, «αιμορραγούν» και ισοπεδώνουν οποιαδήποτε μορφή ηθικής αντίστασης που μπορεί να διαθέτει.

Τέτοιες «πληγές» είναι:

Aν η ηλικία της ή η οικονομική της κατάσταση, δεν της επιτρέπουν ακόμα να παντρευτεί, αν εκτιμάει περισσότερο την καριέρα της από το παιδί που έχει μέσα της, αν σκέφτεται το «τι θα πει ο κόσμος;» επειδή είναι ανύπαντρη, αν είναι ήδη παντρεμένη και το παιδί αυτό είναι καρπός μοιχείας, αν έχουν οικονομικά προβλήματα με το σύζυγο ή για κάποιον άλλο λόγο, έχουν αποφασίσει ότι δεν επιθυμούν πλέον άλλο παιδί, αν ο γιατρός της υποδεικνύει (αλήθεια ή ψέματα), ότι το παιδί μπορεί να πάσχει από το «Σύνδρομο Down» (να είναι δηλαδή μογγολικό), αν...αν...αν...

Συμπερασματικά, οι παγίδες που στήνει ο διάβολος στις γυναίκες , με σκοπό να μείνουν έγκυος χωρίς να το θέλουν, είναι αμέτρητες αλλά και σχετικές με τη λέξη ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, η οποία όταν απουσιάζει από τη ζωή μας, γινόμαστε εύκολη λεία στις ορέξεις του πονηρού.

Η μεγαλύτερη παγίδα όμως από αυτές (σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία), η οποία εκτοξεύει κάθε χρόνο σε απίστευτα μεγέθη τον αριθμό των εκτρώσεων στη χώρα μας (αφού αυτές υπολογίζονται σε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες, επίσημες και ανεπίσημες), είναι οι προγαμιαίες και γενικότερα οι εξωγαμιαίες σχέσεις.

Β) Προγαμιαίες και εξωγαμιαίες σχέσεις.

Κάθε φορά που ολοκληρώνουμε μία προγαμιαία ή εξωγαμιαία σχέση, γνωστοποιούμε με τον πιο αδιάψευστο τρόπο στον Θεό πως χρησιμοποιούμε τον Τρόπο εκείνον που μας εμπιστεύθηκε για τη Συνδημιουργία του κόσμου, όπως ακριβώς προστάζει ο διάβολος, για την προσωρινή μας ικανοποίηση και μόνο, καταπατώντας προκλητικά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες οι Οποίοι οριοθετούν εντός του Μυστηρίου του Γάμου, Ιεροποιούν και ανυψώνουν την πράξη αυτή της έλευσης της ζωής.

Μιας ζωής που όταν τελικά έλθει απροσδόκητα, αυτός που θα σπεύσει να νοιαστεί για μας θα είναι εκείνος του οποίου το θέλημα κάναμε, εμφανίζοντάς μας τη "σανίδα σωτηρίας" που ονομάζεται έκτρωση και που εάν τελικά κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στον Θεό και οδηγηθούμε σε αυτήν, τότε θα έχουμε διαπράξει τη χειρότερη μορφή φόνου (ενάντια σε έναν αθώο και ανυπεράσπιστο άνθρωπο) και θα είμαστε ένοχοι Κολάσεως ενώπιον του Θεού.

Αξίζει να φθάσουμε έως εκεί για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της αμαρτίας μιας προγαμιαίας ή μιας εξωγαμιαίας σχέσης; Έτσι λειτουργεί ο αρχέκακος διάβολος εναντίον του ανθρωπίνου γένους χιλιάδες χρόνια τώρα: Βάσει οργανωμένου σχεδίου με ελκυστικές (όσο και καταστροφικές για τον άνθρωπο) παραμέτρους, το οποίο φροντίζει να παρουσιάζει στα μάτια μας ως "εξυπηρετικό, φιλάνθρωπο και σωτήριο". Όλοι (λογικά) γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία, απαγορεύει τις προγαμιαίες και τις εξωγαμιαίες σχέσεις, για πολλούς και εξαιρετικά σημαντικούς λόγους, θέλοντας έτσι να προφυλάξει τα παιδιά Της από θανάσιμες αμαρτίες και επιβλαβείς ενέργειες.

Ίσως κάτι τέτοιο να φαντάζει εξωπραγματικό στη σημερινή εποχή, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ πανσεξουαλισμού και τηλεόρασης, αλλά δεν παύει να αποτελεί για τους συνειδητούς Χριστιανούς (οι οποίοι λατρεύουν τον Θεό και προσπαθούν να ακολουθούν τις Εντολές Του), τον τρόπο για να μην αμαρτάνουν με το θανάσιμο αμάρτημα της πορνείας, αλλά και τη μοναδική αξιόπιστη πρόληψη, έτσι ώστε να μην οδηγηθούν ποτέ στη «μαύρη θεραπεία» των εκτρώσεων.

Μόνο με το Μυστήριο του Γάμου δίνεται η Ευλογία από τον Θεό σε ένα ζευγάρι, και μόνο τότε αποκτούν το Ευλογημένο δικαίωμα να συνευρεθούν ερωτικά, με σκοπό φυσικά την τεκνοποιία.

Εκτός όμως από τις εκτρώσεις, οι προγαμιαίες και οι εξωγαμιαίες σχέσεις, έχουν οδηγήσει σε τραγικό τέλος ένα μεγάλο σύνολο απογοητευμένων συνανθρώπων μας, οι οποίοι λόγω των ερωτικών απογοητεύσεων που δοκίμασαν κατέφυγαν σε ένα άλλο θανάσιμο αμάρτημα, την αυτοκτονία, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη νεανική ηλικία.

Επίσης, καλό είναι να μην ξεχνάμε και τα εγκλήματα εξαιτίας του ερωτικού πάθους, που φωλιάζει στις καρδιές ορισμένων ανθρώπων όταν έρθει η απόρριψη από τον εφήμερο ερωτικό τους σύντροφο, αλλά και στις καλύτερες των περιπτώσεων την κατάθλιψη, τις μελαγχολίες και τα ψυχολογικά προβλήματα, που έρχονται να πλημμυρίσουν τις ψυχές τέτοιων θυμάτων.

Ακόμα, να επισημάνουμε και τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουν εκείνοι που συνάπτουν προγαμιαίες και εξωγαμιαίες σχέσεις, αφού αποτελεί συχνό φαινόμενο η μετάδοση μολυσματικών ασθενειών, είτε από τον έναν ερωτικό σύντροφο στον άλλον, είτε αργότερα στους μέλλοντες συζύγους τους.

Τέλος, σαν ένα επιπλέον καταστροφικό αποτέλεσμα των προγαμιαίων και των εξωγαμιαίων σχέσεων, αξίζει να αναφερθεί και η δυσκολία έως και αδυναμία τεκνοποίησης, την οποία αντιμετωπίζουν αρκετά ζευγάρια που διατηρούσαν προγαμιαίες ή εξωγαμιαίες σχέσεις στο παρελθόν και αργότερα θέλησαν κάποια στιγμή να τεκνοποιήσουν, αφού εξαιτίας των συχνών εκσπερματώσεων από τον άνδρα, εξασθενεί το σπέρμα του, ενώ λόγω ενδεχόμενων εκτρώσεων η γυναίκα δυσκολεύεται έως και αδυνατεί να συλλάβει.

Γ) Εξωσωματική γονιμοποίηση.

Ο διάβολος όμως δεν σταματάει εδώ και γενικότερα δεν παύει ποτέ να εργάζεται. Πώς άλλωστε θα ήταν δυνατό να αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που του παρουσιάζεται, από τη στιγμή που ορισμένα ζευγάρια για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό της τεκνοποίησης, είναι διατεθειμένα να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε τρόπο με οποιοδήποτε κόστος (ηθικό ή υλικό), αδιαφορώντας ακόμη και για το Θέλημα του Θεού.

Αξιοποιώντας λοιπόν και ο σατανάς την επιθυμία τους αυτή, τους οδηγεί σε σκοτεινά δικά του μονοπάτια, τα οποία ο ίδιος (και σε συνεργασία με ορισμένους «επιστήμονες») έχουν πονηρά ονομάσει «σύγχρονες μεθόδους τεκνοποίησης», με πιο δημοφιλή αυτή της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Με τη μέθοδο αυτή, η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο (η σύλληψη του παιδιού δηλαδή), γίνεται σε ένα τεχνητό περιβάλλον και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας, αφού πρώτα βεβαίως έχουν παραληφθεί τα σπερματοζωάρια από τον άνδρα και τα ωάρια από τη γυναίκα.

Στη συνέχεια και αφού επιτευχθεί η σύλληψη αγνώστου αριθμού παιδιών (!), οι «γιατροί» χρησιμοποιώντας το άλλοθι ότι πρόκειται για έμβρυα (στα οποία οι περισσότερες δυτικές χώρες δεν αναγνωρίζουν ανθρώπινη υπόσταση, δεν τα θεωρούν πρόσωπα και δεν τους αναγνωρίζουν ανθρώπινα δικαιώματα), προχωρούν ακάθεκτοι προς το «Θεάρεστο» έργο τους, ΑΦΟΥ ΕΜΦΥΤΕΥΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΡΙΑ ΕΩΣ ΠΕΝΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΩΣ ΜΟΝΟ ΤΟ 30% ΑΥΤΩΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘEI ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ (ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ΑΦΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ), ΕΝΩ ΤΟ 70% ΘΑ ΑΠΟΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Ή ΘΑ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ (ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ) ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ !!!

Για παράδειγμα, αν εμφυτευθούν μέσα στη μήτρα της γυναίκας πέντε παιδιά, τουλάχιστον τα τρία είναι σίγουρο ότι θα υποχρεωθούν να χάσουν τη ζωή τους, αφού η επιτυχία αυτής της μεθόδου κατά κύκλο εμφυτεύσεως ανέρχεται στην καλύτερη περίπτωση στο 30%. Για να γεννηθεί δηλαδή ένα παιδί (ή αλλιώς για να υπάρξει η εγωιστική ικανοποίηση του ζευγαριού, πως κατόρθωσε έστω κι έτσι να φέρει στον κόσμο ένα ΔΙΚΟ ΤΟΥ παιδί), πρέπει να καταπατηθεί η Εντολή του Θεού (ου φονεύσεις) και να θυσιαστούν κάποια άλλα αθώα αδέρφια του, πρέπει δηλαδή να γίνουν οι νόμιμοι και ατιμώρητοι (από τους ανθρώπους) φόνοι!

Πόσο μαρτυρική όμως μπορεί να γίνει μια τέτοια θυσία; Γιατί ποιος είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσει πως για την εξέλιξη της γενετικής επιστήμης, δεν χρησιμοποιούνται ως «πειραματόζωα» κάποια παιδιά από εκτρώσεις ή εξωσωματικές γονιμοποιήσεις; Και για ποιο λόγο κάποιοι αδίστακτοι «επιστήμονες» θα άφηναν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία, να παρατηρήσουν το μοναδικό αυτό θέαμα που μπορεί να προσφέρει ένα ανήμπορο παιδί, τη στιγμή που προσπαθεί βίαια αποσπασμένο από τη μήτρα της μητέρας του να επιβιώσει με τη «βοήθεια» και μόνο της «επιστήμης»;

Δ) Η αρχή και η πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Καταλήγοντας, θα είναι σωστό για όλους μας να εξετάσουμε την ιερή και αιώνια θέση της Εκκλησίας, αναφορικά με το Θείο Δώρο που ονομάζεται «Ζωή του ανθρώπου». Η Εκκλησία μας λοιπόν, διδάσκει ότι από τη στιγμή που πραγματοποιείται (με την Ευλογία του Θεού) η σύλληψη του παιδιού από τη μητέρα του, ο Θεός ταυτόχρονα προσθέτει το αθάνατο

Κομμάτι της Ζωής, την Ψυχή. Από τότε ο άνθρωπος ξεκινάει να ζει, ως δισυπόστατο ον, αποτελούμενο μέχρι το βιολογικό τέλος της ζωής του από ψυχή και σώμα .

Στη συνέχεια το σώμα επιστρέφει στη γη από όπου και αρχικά πλάσθηκε, ενώ η ψυχή οδηγείται στην Κρίση, με σκοπό να της γίνει γνωστό το μέρος που ενδέχεται να καταταγεί (και λέμε ενδέχεται διότι τα Μνημόσυνα,τα Τρισάγια και οι ελεημοσύνες από τους ζωντανούς, όταν γίνονται για την ωφέλεια μιας ψυχής, είναι δυνατό να αλλάξουν κάποια ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση σε βάρος της).

O Παράδεισος ή η κόλαση, θα είναι το τελευταίο μέρος που θα καταταχτούμε οριστικά όλοι οι άνθρωποι, όταν θα αναστηθούμε με το άφθαρτο πλέον σώμα μας, την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας στη γη (τότε δηλαδή που θα κριθούν αμετάκλητα «ζώντες και νεκροί»).

Ας κατανοήσουμε λοιπόν, ότι ο δρόμος για τον Παράδεισο ή την κόλαση ξεκινάει από εδώ, αφού οτιδήποτε πράξουμε σε αυτή τη ζωή, έχει άμεσο αντίκτυπο στην κατάληξη που θα έχουμε στην αιώνια.

Για το λόγο αυτό ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει χαρακτηριστικά, πως η ζωή του χριστιανού είναι σταυρός, τον οποίο θα πρέπει να σηκώνουμε και να υπομένουμε μέχρι τέλους, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε Εκείνος.

Η μάχη για τη Σωτηρία μας θα έχει αποτέλεσμα, μόνο αν πολεμήσουμε με σκοπό να νικήσουμε τους πειρασμούς του διαβόλου, τους οποίους επιτυχώς αντιμετώπισε όχι μόνον ο Ίδιος, αλλά (τις περισσότερες φορές στη ζωή τους) και όλοι εκείνοι που Τον ακολούθησαν μετέπειτα συνειδητά, στεφανώνοντας τις προσπάθειές μας μέσα από τα απόρθητα «Οχυρά» της Προσευχής και της Εγκράτειας.

πηγή: eleftheros-aitos.blogspot.gr, agioritikovima.gr