Τα παιδια ως οπλα στο διαζυγιο

Η σκληρότητα των γυναικών που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως όπλα σε διαζύγιο.

Προσπαθώ να παίξω το ρόλο ενός πατέρα - αλλά πώς μπορώ, όταν εσκεμμένα έχω μεταφερθεί στην περιφέρεια της ζωής τους;

Περίπου δέκα χρόνια πριν, στεκόμουν στην τάξη στο δημοτικό σχολείου του γιου μου. Ο δάσκαλος είχε κολλήσει στον τοίχο τις καλύτερες ζωγραφιές σχετικά με το θέμα: «Πώς πέρασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο». Μια ζωγραφιά τράβηξε την προσοχή μου.

Δεν ήταν γι' αυτό το μικρό αγόρι, μια επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο ή ο ενθουσιασμός του για ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Αντ' αυτού, εξιστορούσε την μάχη ενός Σαββατοκύριακου μεταξύ του διαζυγίου των γονιών του.

«Η Μαμά αποκαλεί με διάφορα ονόματα τον μπαμπά στο τηλέφωνο», είχε γράψει επίπονα με το γραφικό του χαρακτήρα. «Είχαμε κέικ και γάλα. Η αδελφή μου και εγώ κλαίγαμε». Η δασκάλα κατάλαβε ότι αυτή η ζωγραφιά είχε πέσει στην αντίληψή μου. Είχε κολλήσει αυτή την ζωγραφιά και την ιστορία με ένα σκοπό.

«Θέλω οι γονείς να δουν, τι κάνει το διαζύγιο στα παιδιά τους. Θα πρέπει να ντρέπονται», είπε.

Ο γιος μου πρόσφατα, συνάντησε αυτό το μικρό αγόρι της ζωγραφιάς. Μια δεκαετία μετά...αυτό το αγόρι είναι 18 χρονών, έχει παρατήσει το σχολείο και έχει πέσει στα ναρκωτικά.

Πάρα πολλοί συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να γίνει. Τα ζευγάρια που χωρίζουν, ιδιαίτερα εκείνα που προέρχονται από τις μεσαίες τάξεις, χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως «το πεδίο της μάχης και των πυρομαχικών» και προσπαθούν να κερδίσουν πόντους στις προσωπικές τους διαφορές.

«Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, για τα περισσότερα παιδιά, από ότι οι γονείς τους να δυσφημίζουν ο ένας τον άλλο», είπε ένας φημισμένος νομικός. «Η παιδική αίσθηση της αυτοεκτίμησης μπορεί να καταστραφεί ανεπανόρθωτα».

Πριν από έξι χρόνια, χώρισα με τον σύζυγό μου. Ήρθε ως ένα μεγάλο σοκ. Αλλά ήμασταν κι οι δυο πολύ προσεκτικοί με τα παιδιά μας, που ήταν έφηβα. Η εφηβεία είναι αρκετά επικίνδυνη και χωρίς αντιμαχόμενους γονείς.

Προσπαθήσαμε, όχι πάντοτε με επιτυχία από την πλευρά μου, να μην επικρίνουμε ποτέ ο ένας τον άλλον μπροστά στα παιδιά. Πολύ σπάνια, κατάφερνα ακόμη να τονίζω τα καλά σημεία του (εκ των οποίων υπάρχουν πολλά) - ήταν αρκετά δύσκολο, όταν κατά καιρούς το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να τον δολοφονήσω.

Μια φίλη σοκαρίστηκε. «Γιατί δεν χρησιμοποιείς τα παιδιά εναντίον του;» ρώτησε. «Εγώ θα το έκανα» είπε.

Η αντίδρασή της δεν είναι ασυνήθιστη. Τα πεδία των μαχών στο διαζύγιο ξεκινούν πολύ συχνά από επιλογή της συζύγου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα περισσότερα διαζύγια ξεκινούν από τις γυναίκες λόγω της απιστίας του συζύγου τους.

Αυτές οι γυναίκες πονάνε και θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους βάζοντας μπροστά τα παιδιά, τα χρήματα ή και τα δύο. Αυτές οι γυναίκες είναι σε πλήρη σύγχυση, ότι ο πρώην σύζυγος τους θα πρέπει να είναι διαζευγμένος κι από τα παιδιά του, εκτός από τη σύζυγό του.

Ένας πλούσιος άνδρας που γνωρίζω, παρά τα πλούτη του, ταλαιπωρείται και υποκύπτει στις τηλεφωνικές κλήσεις της πρώην συζύγου του.

«Πώς μπορεί η γυναίκα μου, να μου κάνει αυτό το κακό; Πώς μπορεί και με κάνει να γονατίζω;» ρωτάει. «Μέσα από τα παιδιά μου» απαντάει.

Η στρατηγική είναι πολύ επιτυχημένη. Ο κατά τα άλλα ισχυρός άνδρας υποκύπτει σε κάθε ιδιότροπη απαίτηση της.

«Μέσα σε μόλις δύο ώρες, έπρεπε να ακυρώσω μια σημαντική συνάντηση και να μεταφέρω τα παιδιά στον οδοντίατρο», είπε. Αν εκείνος αρνιόταν, η γυναίκα του είπε, ότι δεν θα τα έβλεπε ξανά για ένα μήνα.

Ένας διευθυντής μιας μεγάλης εταιρίας βρέθηκε εξίσου ανίσχυρος όταν η σύζυγός του, ξαφνικά μετακινήθηκε σε άλλη πόλη μαζί με τους δύο γιους τους.

«Δεν μου το είχε πει. Μια μέρα απλά σταμάτησε να απαντά στο τηλέφωνο. Μέχρι τότε έβλεπα τους γιους μου κάθε Σαββατοκύριακο», λέει.

Μέχρι τη στιγμή που η υπόθεση έφτασε δικαστήριο, οι γιοι του είχαν εγκατασταθεί σε ένα νέο σχολείο. Ο δικαστής αναγνώρισε ότι αυτό που έκανε η γυναίκα ήταν παράνομο, αλλά επειδή ήταν "προς το καλύτερο συμφέρον των παιδιών" να είναι με τη μητέρα τους, δεν άλλαξε τίποτα.

«Έφυγε μακριά με την αποτελεσματική απαγωγή των παιδιών μου», είπε ο πατέρας. Η σχέση του με τους γιους του, έχει διαλυθεί. Το νέο σπίτι των παιδιών είναι πάρα πολύ μακριά. Όταν ο μπαμπάς πηγαίνει να τους δει, θα πρέπει να μείνει σε ένα ξενοδοχείο.

«Τα παιδιά βαριούνται σε μία ή δύο ώρες», λέει. «Έχουν τους φίλους τους, τις δραστηριότητές τους, τα οποία θα προτιμούσαν».

Ο πατέρας λέει, «Η κατάσταση είναι τραγικά επώδυνη. Προσπαθώ να παίξω το ρόλο ενός πατέρα - αλλά πώς μπορώ, όταν εσκεμμένα έχω μεταφερθεί στην περιφέρεια της ζωής τους;».

Οι καταστάσεις αυτές κοντεύουν να τρελάνουν τους άνδρες. Περιγράφουν την απώλεια των παιδιών τους ως «ένα συναισθηματικό ακρωτηριασμό» ή «ένα ζωντανό πένθος».

Είναι να απορεί κανείς ότι μέσα σε δύο χρόνια από το διαζύγιο, το ήμισυ των πατέρων χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους.

Όπως είπε θλιβερά περιέγραψε ένας άνδρας, «..το διαζύγιο αφήνει πολλούς πατέρες στην άκρη μιας αιματηρής μεγάλης αβύσσου. Πολλοί πέφτουν μέσα και δεν τους βλέπεις ποτέ ξανά».

Ένας από τους διαπρεπείς δικηγόρους, συμφωνεί ότι η γυναίκα κρατά όλα τα χαρτιά σε μια υπόθεση διαζυγίου.

«Η μια διαταγή δικαστηρίου μετά την άλλη εκδίδονται. Η σύζυγος υποστηρίζει ότι τα παιδιά είναι άρρωστα ή απλά δεν θέλουν να δουν τον πατέρα τους», λέει.

«Το δικαστήριο κάνει πολύ λίγα πράγματα, αν μια μητέρα έχει δηλητηριάσει τα μυαλά των παιδιών της, ενάντια στον πατέρα. Δεν υπάρχει καμία κύρωση για τη μητέρα, εκτός από ποινή φυλάκισης - και κανένα δικαστήριο δεν θα το έκανε αυτό. Ίσως μια μέρα ένας δικαστής θα είναι αρκετά τολμηρός ώστε να στείλει στη φυλακή τη μητέρα και τελικά να δώσει το παράδειγμα».

Σε όλα αυτά υπάρχει μόνο ένα πραγματικό θύμα - τα παιδιά. 

Εάν σε μία από αυτές τις γυναίκες δώσεις ένα τσεκούρι και της ζητήσεις να ακρωτηριάσει ένα σκέλος του παιδιού της, αυτή θα συγκλονιστεί. Ωστόσο, τόσες πολλές γυναίκες είναι ευχαριστημένες, ακόμη και χαρούμενες, όταν κάνουν το ισοδύναμο ενός συναισθηματικού ακρωτηριασμού για τα παιδιά τους, στερώντας τους από τον πατέρα τους.

H Αμερικανίδα συγγραφέας Kathleen Parker στο βιβλίο της "Save The Males", επισημαίνει ότι όταν στερείται από ένα παιδί τον πατέρα τους, «έχουμε μειώσει τις πιθανότητες ενός παιδιού από μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή».

«Μεγαλώνοντας χωρίς πατέρα, είναι ο πιο αξιόπιστος δείκτης της φτώχειας κι όλες τις γνωστές κοινωνικές παθολογίες που επηρεάζουν τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ναρκωτικών, σκάσιμο από το σπίτι, η παραβατικότητα και η σεξουαλική ασυδοσία».

Αλλά για αυτή τη δυστυχία δεν φταίει μόνο η υπαιτιότητα των γονέων. 

Το σύστημα των δικαστών σε οικογενειακές υποθέσεις είναι κατ' αντιμωλία και ενθαρρύνει τα ζευγάρια να πολεμήσουν. Η αλλαγή, θα πάρει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα - μέχρι να σταματήσουν οι δικηγόροι που κάνουν τη δική τους δολοφονία μέσα από εμπόλεμους γονείς, τα παιδιά θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται ως όπλα.

ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ