Μπαμπάς είναι μόνο Ένας

Μπαμπάς, Πατέρας είναι μόνο ένας!

Η αλήθεια για το διαζύγιο και την επιμέλεια των παιδιών στην Ελλάδα

Γυναίκα και διαζύγιο

Πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα τα διαζύγια που είχαν ξεκινήσει με πρωτοβουλία της γυναίκας ήταν 1 στα 20. Σήμερα είναι 16 στα 20! 

Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι αυτή η μια γυναίκα στο παρελθόν, πιθανόν να είχε έναν σύζυγο βάναυσο (συνηθιζόταν παλαιότερα) και σπανιότατα να επιχειρούσε (γεγονός εντελώς απαράδεκτο την εποχή εκείνη) να ζήσει μόνη, συχνά χωρίς ικανότητα ή δυνατότητα να εργαστεί. 

Αντίθετα, ανάμεσα στις 16 γυναίκες που ζητούν σήμερα διαζύγιο, κάποιες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής, αρκετές αποφασίζουν να "ζήσουν τη ζωή τους", εγκαταλείποντας την οικογένεια και αφήνοντας τα παιδιά στον πατέρα, ενώ συχνά προτιμούν αντί να συνεννοηθούν με τον σύζυγο για το μεγάλωμα των παιδιών, να τα πάρουν και να φύγουν, στηριγμένες ακριβώς στο γεγονός ότι τα ελληνικά δικαστήρια τις ευνοούν και θα τους δοθεί η δυνατότητα να εισπράττουν με τη μορφή της διατροφής χρήματα που πιθανόν οι ίδιες ποτέ δεν θα κέρδιζαν δουλεύοντας. 

Είναι σαφές ότι ο ρόλος της μητέρας είναι ιερός (όχι ιερότερος από αυτόν του πατέρα), αλλά δεν υπάρχει τρόπος να εξασφαλίσει κανείς το να αισθάνεται μια γυναίκα ότι είναι μάνα και να συμπεριφέρεται ανάλογα στα παιδιά της, αλλά και στην υπόλοιπη ζωή της, επειδή πήγε στο μαιευτήριο και γέννησε. 

Η ζωή μας θυμίζει συχνά, ότι υπάρχουν γυναίκες που γέννησαν, αλλά δεν έχουν ποτέ αισθανθεί μάνες, ενώ αντίθετα υπάρχουν και γυναίκες που δεν είχαν την τύχη να γεννήσουν, αλλά αισθάνονται μάνες και το έχουν αποδείξει. 

Τα προβλήματα αυτά έχουν λυθεί πολύ εύκολα σε πιο προχωρημένες κοινωνίες από τη δική μας, όπου ο Νόμος έχει αλλάξει και πραγματικά εφαρμόζεται ο θεμελιώδης Νόμος της ισότητας των δύο φύλλων. Αποτέλεσμα είναι η αποθάρρυνση των γυναικών που εύκολα και χωρίς πλέον καμία ηθική ή κοινωνική αναστολή, διαλέγουν τον πατέρα του παιδιού τους (σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον) με βάση την οικονομική του δυνατότητα και έτσι εξασφαλίζουν ένα καλό εισόδημα για όλη τους τη ζωή, εκμεταλλευόμενες το ίδιο τους το παιδί. 

Και το χειρότερο βέβαια είναι ότι για να το επιτύχουν αυτό χρειάζεται να βάλουν το παιδί σε πολλές περιπέτειες και να το πιέσουν ψυχολογικά με απαράδεκτο τρόπο. Δυστυχώς το ισχύον σύστημα (πλην εξαιρέσεων) οδηγεί στην επιβράβευση της άποψης ότι μπορεί μια μητέρα να κερδοσκοπήσει με όπλο το παιδί της, με αποτέλεσμα, όχι απλά να υποθάλπει την απαράδεκτη αυτή κατάσταση, αλλά και να την δημιουργεί, αφού τίποτα δεν προστατεύει στη χώρα μας την έννοια της οικογένειας. 

Η ανατροφή των παιδιών των διαζυγίων

Δεν είναι τυχαίο ότι ο νόμος προβλέπει ότι από την ημέρα που θα ξεκινήσει η διάσταση του ζεύγους, επιτρέπεται η μητέρα να συζεί στο σπίτι του (πολλές φορές από καιρό) εραστή της, μαζί με τα παιδιά! 

Την ίδια στιγμή υπάρχουν δικαστήρια που απαγορεύουν στον πατέρα την διανυκτέρευση, ιδιαίτερα στα κορίτσια, τα οποία μπορούν να κοιμούνται όμως με τους εκάστοτε εραστές της μαμάς! 

Προφανώς και ένας πατέρας στην περίπτωση που του ανατεθεί η επιμέλεια του παιδιού του, δεν αναλαμβάνει τον ρόλο της μητέρας (αφού δεν θα χρειαστεί να θηλάσει το παιδί) αλλά αναλαμβάνει την ανατροφή του, τις καθημερινές του ανάγκες, τις δραστηριότητες του κλπ, πράγματα που πολλοί άντρες σήμερα τα έκαναν και όσο η σύζυγός τους βρισκόταν στο σπίτι. 

Και βέβαια δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να έχει την βοήθεια της μητέρας του, των αδερφών του ή κάποιας νταντάς. Είναι υπερβολική η παρατήρηση της κυρίας που είπε ότι αυτές δεν είναι καν μητέρες και προφανώς η γιαγιά είναι μητέρα (γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν γιαγιά) και σε πολλές περιπτώσεις όταν η μητέρα είναι απούσα, χρειάζεται μια γυναικεία εικόνα, ένα πρότυπο γυναικείο κοντά στο παιδί. 

Όταν μάλιστα μιλάμε για μια ασυνείδητη μητέρα που εγκατέλειψε τα παιδιά της, συχνά το πρότυπο της φυσικής μητέρας δεν είναι και το καλύτερο. Άλλωστε, όπως όλοι καταλαβαίνουμε και στα μη χωρισμένα ζευγάρια, πολλές φορές είναι η γιαγιά, ή η νταντά που μεγαλώνει σήμερα το παιδί, όταν η μητέρα δουλεύει ή κάνει μανικιούρ. 

Αν ρωτήσετε μια δασκάλα, θα σας πει ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν με τη γιαγιά, διαφέρουν ως προς το επίπεδο των γνώσεών τους, σε σύγκριση με αυτά που δεν είχαν γιαγιά, αφού τα περισσότερα από τα δεύτερα μεγαλώνουν με ξένους ανθρώπους και σπάνια βλέπουν τη μητέρα τους. Πηγαίνετε σε ένα πάρκο και θα δείτε Φιλιππινέζες και γιαγιάδες. 

Όταν όμως λέμε ότι ένας πατέρας μεγαλώνει το παιδί του, δεν εννοούμε τα πρακτικά προβλήματα με τα οποία πολλές μητέρες ταυτίζουν το ρόλο τους. Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν εξαντλείται στο άγχος να του μαγειρέψεις και να το πλύνεις, ή να σιδερώσεις. 

Σημαντικότερο ρόλο παίζει το τι θα του πεις, πως θα το μάθεις να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του, ποιες δραστηριότητες θα έχει, πόσο θα ζεις μαζί του και θα συμμετέχεις στο παιχνίδι του και, σε πολλές περιπτώσεις, πως θα το βοηθήσεις να ξεπεράσει τα προβλήματα που του δημιουργεί μια μητέρα που δυστυχώς δεν μπορεί να πάρει το παιδί της, αλλά και τον εαυτό της στα σοβαρά. 

Η ανισότητα στην Ελλάδα από τους δικαστές

Γενικότερα το πρόβλημα στην Ευρώπη λύνεται με την επέμβαση των ειδικών (κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων κλπ) οι οποίοι είναι σε θέση να προσεγγίσουν και να κατανοήσουν καλύτερα τα προβλήματα σε κάθε περίπτωση χωρισμού. 

Αντίθετα στη χώρα μας οι αποφάσεις δεν είναι πολλές φορές προσαρμοσμένες στη νέα πραγματικότητα και έτσι παρατηρείται το φαινόμενο να εμφανίζεται μια μητέρα που έχει εγκαταλείψει το παιδί της (ακόμη και περισσότερα παιδιά από διαφορετικούς πατέρες) μετά από κάποια χρόνια και να χρησιμοποιεί την ιδιότητα της μητέρας (την οποία η ίδια με τις πράξεις της έχει απορρίψει) προκειμένου να πάρει τα παιδιά, τα χρήματα της διατροφής, ή να εκβιάσει, όταν το σχέδιο απόδρασης από την οικογένεια έχει πλέον αποτύχει και μόνη λύση παραμένει η αφαίμαξη του πατέρα. 

Είναι ενδεικτικό ότι αυτό σχεδόν πάντα το υπόκεινται ενσυνείδητοι πατέρες, αφού αυτοί είναι πιο εύκολοι στον εκβιασμό της αδίστακτης μητέρας. Καμία μητέρα δεν κατάφερε να κερδίσει χρήματα από έναν αδιάφορο προς τα παιδιά του πατέρα και αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη της πίεσης και του εκβιασμού. 

Αυτό λοιπόν είναι και το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί και βέβαια πρέπει να εξετασθεί σε βάθος και από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης. 

Δεν αρνείται κανείς την αξία της αληθινής μητέρας. Ο κάθε συνετός πατέρας θέλει την μητέρα των παιδιών του κοντά τους. Να τα αγαπάει, να τα φροντίζει, να τους προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί. 

Όχι όμως να τα εκμεταλλεύεται, να τα χρησιμοποιεί, να τους περνάει το μίσος της για τον άνθρωπο που κάποτε επέλεξε για πατέρα των παιδιών της ή να προσπαθεί να τα απομακρύνει από αυτόν.

ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ