Θέλουμε να βλέπουμε κι εμείς το εγγονάκι μας, όπως το βλέπει και η άλλη γιαγιά

Θέλουμε να βλέπουμε κι εμείς το εγγονάκι μας, όπως το βλέπει και η άλλη γιαγιά.

Σε μια περίπτωση, η μητέρα έλεγε στο μωρό της, πέντε χρονών τότε, ότι πέθανε ο παπάς του, γι’ αυτό δεν τον βλέπει. Ενώ ο άνθρωπος ήταν μια χαρά, απλώς τον αποξένωσε από το παιδί.

Ο Χάρης και η Έλλη Παναγιώτου… πενήντα χρόνια μαζί! Τους συνάντησα την Κυριακή (14 Φεβρουαρίου 2016), σε ένα μικρό πάρκο, κοντά στο σπίτι τους στη Λευκωσία - ήταν η μέρα των γενεθλίων του εγγονού τους. Έγινε δύο χρονών. Ήταν και η μέρα των ερωτευμένων.

Μαζί τους, στο πάρκο, ήταν ναι, ο ώριμος έρωτάς τους. Απουσίαζε όμως το εγγονάκι τους. Η μικρή γιορτή γενεθλίων που οργάνωσε ο γιος τους, ο πατέρας του παιδιού, έγινε χωρίς την παρουσία του εορτάζοντος.

Έλλη: «Δεν χαρήκαμε ούτε τα πρώτα του γενέθλια. Δεν τον είδαμε για 22 μήνες... Και το σπίτι μας είναι λίγα μέτρα πιο κάτω από το δικό τους... Ναι, υπάρχουν διαφορές που χωρίζουν τα ζευγάρια… και δυστυχώς πάει μέσα και η γιαγιά και ο παππούς. Κάποιοι αποξενώνουν από τα παιδιά όχι μόνο τον πατέρα ή τη μητέρα, αλλά και όλη την οικογένεια του αποξενωμένου γονιού. Τι θα λέει για όλα αυτά, αυτό το μωρό, όταν μεγαλώσει;»...

Χάρης: «Η γυναίκα μου ανάγιωσε δύο χιλιάδες παιδιά, ήταν σαράντα χρόνια νηπιαγωγός».

Έλλη: «Δεν είναι τραγική ειρωνεία να ασχολούμαι για τόσα χρόνια με παιδιά και να μην μπορώ τώρα να χαρώ τον εγγονό μου; Για είκοσι χρόνια είχα δικό μου νηπιαγωγείο και για άλλα τόσα εργάστηκα σε νηπιαγωγεία άλλων. Αυτό που θέλουμε, είναι να βλέπουμε κι εμείς το μωρό μας, όπως το βλέπει και η άλλη γιαγιά. Θέλω να καλμάρει η ψυχή της και να καταλάβει ότι το μωρό της έχει έναν πατέρα και ακόμα ένα παππού και μια γιαγιά».

Χάρης: «Η Έλλη δεν κοιμάται τη νύχτα. Ρώτα με εμένα, που είμαι δίπλα της. Εγώ ξέρω τι τραβώ»…

Έλλη: «Σαν νηπιαγωγός, έζησα και χωρισμένους γονείς στο νηπιαγωγείο… Έζησα τα παιδιά τους, παιδιά χωρίς τον πατέρα ή χωρίς τη μητέρα τους... Σε μια περίπτωση, η μητέρα έλεγε στο μωρό της, πέντε χρονών τότε, ότι πέθανε ο παπάς του, γι’ αυτό δεν τον βλέπει. Ενώ ο άνθρωπος ήταν μια χαρά, απλώς τον αποξένωσε από το παιδί. 

Μια μέρα που παρουσιάζαμε στο νηπιαγωγείο ένα θέμα σχετικό με την οικογένεια, πήρε τον λόγο αυτό το μωρό και είπε, “εμένα πέθανε ο παπάς μου και η μαμά μου μου είπε ότι πήγε στον ουρανό”.

Και σε ένα μήνα περίπου, ήρθε ο πατέρας στο νηπιαγωγείο και ήθελε να δει το μωρό. Βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση... Είπαμε του πατέρα να μην παρουσιαστεί στο παιδί, πριν το προετοιμάσουμε λίγο… Έτσι έγινε… Είπαμε στο μωρό ότι μπορεί να μην κατάλαβε καλά και ότι ο Θεούλης δεν ήθελε να πάρει τον πατέρα του, ήθελε να τον αφήσει εδώ στη γη, μαζί του… Του είπαμε ότι ο παπάς του είναι εδώ και ότι αν θέλει, να του πούμε να έρθει να τον δει. Τηλεφωνήσαμε στον πατέρα και ήρθε… Δεν ξεχνώ αυτή τη σκηνή ποτέ… το κλάμα που έκανε ο πατέρας αγκαλιάζοντας εκείνο το μωρό...».

Πηγή