Όταν η μάνα μισεί το ...παιδί της. Mία συνομιλία μεταξύ παιδιού και μητέρας

Συνομιλία μεταξύ παιδιού και μητέρας

Τελικά, τα παιδιά μπορεί να τα σώσει κάποιος λειτουργός της Δικαιοσύνης ή μόνον ο Θεός;;;

Τὰ παιδιά μας… Τὸ μεγαλύτερον ὅπλον ποὺ διαθέτουμε γιὰ νὰ πληγώσουμε, νὰ καταστρέψουμε ἤ νὰ μοιράσουμε εὐτυχία καὶ χαρὰ στοὺς γύρω μας…

Τὰ παιδιά μας εἶναι ἡ προέκτασίς μας στὸ αὔριο ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπογραφή μας…

Αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ δομήσουν τὶς αὐριανὲς κοινωνίες… Τὸ πῶς θὰ εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ κοινωνίες ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς, ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ «κτίσουμε» αὐτὰ τὰ παιδιά.

• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ εἶναι εὐτυχισμένα, ἤ ὄχι, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.
• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ εἶναι σκεπτόμενοι Ἄνθρωποι, καὶ τελικῶς ἐλεύθεροι, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.
• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ παραμένουν μιμητές μας, ἀλλὰ καὶ μιμητὲς ἄλλων, δίχως κριτικὴ σκέψιν κι ἀντίληψιν, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.

Τί θέλουμε ἀλήθεια γιά τά παιδιά μας; (Ἡ φράσις εἶναι …«κλεμμένος» τίτλος ἀπὸ βιβλίο τοῦ Γουέην Ντῦρ.)

Θέλουμε νά εἶναι χαρούμενα; Δημιουργικά;;; Ἤ τά θέλουμε ὑποχείρια ἄλλων;

Θέλουμε νά γίνουν εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι; Ἤ θέλουμε νά πνίγονται στήν δυστυχία;

Θέλουμε νά γίνουν ὑπεύθυνα ἄτομα ἤ θέλουμε νά κρέμονται ἀπό ἄλλων τίς ἀποφάσεις;

Θέλουμε νά βγοῦν στήν ζωή σάν ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι ἤ σάν φοβισμένα κουτάβια, πού θά τά ποδοπατοῦν οἱ γύρω τους;

Θέλουμε νά ὀνειρεύονται ἤ θέλουμε νά διαβιοῦν ὑπό τό κράτος τοῦ φόβου καί τοῦ πανικοῦ;;;

Θέλουμε νά γίνουν ὁ ἑαυτός τους ἤ θέλουμε μέσα ἀπό αὐτά νά ἐπιβεβαιωθοῦμε ἐμεῖς; 

Θέλουμε μήπως νά τά μάθουμε νά σηκώνονται, μετά ἀπό ὁποιοδήποτε κτύπημα, ἤ θέλουμε νά ἰσοπεδώνονται ἀκόμη κι ἀπό τό φύσημα τοῦ ἀνέμου; 

Θέλουμε νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά καλύψουμε τά κενά μας; Ἤ μήπως νά τά διδάξουμε μέ τό παράδειγμά μας νά γίνουν ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι;

Θέλουμε νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά καταστρέψουμε ἄλλους; Ἤ μήπως νά διδαχθοῦμε μέσα ἀπό αὐτά;;;

Ἡ ἀφορμὴ τοῦ σημερινοῦ σημειώματος μία συνομιλία μεταξὺ παιδιοῦ καὶ μητέρας.

Μίας μητέρας ποὺ μισεῖ καὶ θέλει, χρησιμοποιῶντας τὰ παιδιά της, τὰ δικά της παιδιά, νὰ καταστρέψῃ τὸν πατέρα.

Ἀδυνατεῖ νὰ συνειδητοποιήσῃ ὅμως πὼς κατηγορῶντας διαρκῶς τὸν πατέρα στὸ παιδί, ὑποχρεώνει τὸ παιδί της νὰ κτίσῃ ἄμυνες. Ἄμυνες ποὺ οὔτε κἄν φιλτράρουν τὶς πληροφορίες, διότι ἐκ τῶν προτέρων τὸ παιδὶ ἀμφισβητεῖ τὴν μητέρα. Τὴν ἀμφισβητεῖ διότι ἡ μητέρα ΔΕΝ ἀντιλαμβάνεται πὼς ὁ πατέρας γιὰ τὸ παιδὶ εἶναι ἐξ ἴσου σημαντικὸς μὲ τὴν μάννα του.

Τὰ παιδιὰ ΔΕΝ ἀνήκουν στὴν μάννα. Τὰ παιδιὰ ἀνήκουν στοὺς ἑαυτούς τους. Τὸ δικαίωμά τους, τὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς ἐπαφῆς, καὶ στὴν μάννα καὶ στὸν πατέρα, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς τὸ ἀνακόψῃ κάποιος. Ἐὰν μάλιστα αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι ἕνας ἐκ τῶν δύο γονέων, τὰ παιδιὰ δυστυχοῦν, ἀπελπίζονται, αἰσθάνονται ἐγκλωβισμένα, διότι πρέπει νὰ ἐπιλέγουν διαρκῶς «στρατόπεδον» καὶ τελικῶς καταστρέφονται. 

Πόσο πολύ λοιπόν πρέπει νά μισῇ κάποια μάννα (ἤ κάποιος πατέρας) τό παιδί του, γιά νά τό ὁδηγῇ σέ τέτοια ἀδιέξοδα;;;

Καί γιατί κάποιο δικό μας, προσωπικὸ πρόβλημα, νά μετακυλᾷ σέ τρίτους, καί κυρίως στά παιδιά μας;;;;

Πόσο πιό ἀνεύθυνοι θά μπορούσαμε νά γίνουμε ὡς ἄνθρωποι;;;

Ἀκόμη καί τά παιδιά μας ἀδυνατοῦμε νά τά προστατεύσουμε πιά;;;

Ἡ παρακάτω συνομιλία εἶναι ἀληθής. Δὲν κόψαμε κάτι, δὲν προσθέσαμε κάτι. Ἀφαιρέθησαν μόνον τὰ ὀνόματα, γιὰ λόγους εὐνοήτους. Ἐὰν γνωρίζετε κάποιον ποὺ ἀντιμετωπίζει ἀνάλογα προβλήματα, νὰ τοῦ τὴν παρουσιάσετε. 

Εἶναι τόσο μεγάλος ὁ εὐτελισμὸς αὐτῆς τῆς μάννας, ποὺ εἶναι νὰ λυπᾶσαι τὴν δυστυχία τῶν παιδιῶν της. 

Πιστεύω βαθύτατα πὼς ἤδη τὰ ἔχει καταστρέψει…

Καὶ δυστυχῶς ΔΕΝ θὰ τὸ καταλάβη ποτὲ τὶς μεγάλες εὐθύνες της!!!

Μιὰ ἱστορία ἀπὸ δύο παιδιά, ποὺ βασανίζονται ………

Μητέρα μιλάει τηλεφωνικὼς μὲ τὸν ὀκτάχρονο γιό της:

Τὸ ὀκτάχρονο παιδὶ παίρνει τηλέφωνο τὴν μητέρα του…
ντριν, ντριν, ντριν…
Μητέρα (ὀκταχρόνου παιδιοῦ): Ναί..
Παιδὶ : Καλὰ εἶσαι μαμά;
Μητέρα: Καλὰ εἶμαι. Ἐσύ; Γιατὶ ἔφυγες;
Παιδὶ : Ἔλα. Τί;
Μητέρα: Τίποτα δὲν θὰ σοῦ πῷ. Θέλεις κάτι πού πῆρες ἢ σὲ ἔβαλε αὐτός νά πάρῃς; Ἐὰν σὲ βάζει νὰ πάρῃς νὰ μὴν μὲ παίρνεις. Νὰ παίρνῃς μόνο ὅταν θέλῃς ἐσύ, Ἄκους;
Παιδὶ : Ναί.
Μητέρα:  Ὅταν σὲ ξαναβάλῃ αὐτός, νὰ μὴν μὲ ξαναπάρῃς.. Μόνον ὅταν θέλεις ἐσύ. Ἔτσι;… Ὡραία.
Παιδὶ : Ἔλα…
Μητέρα: Δὲν θέλω νὰ ἀκούγομαι ἐκεῖ πέρα.
Παιδὶ : Μὰ δεν ἔχω ἀνοιχτὴ ἀκροάση. Ἔλα… 
Μητέρα: Τί; Δεν θέλω νὰ πῷ κάτι. Τί θέλεις νά σοῦ πῷ;
Παιδὶ : Τίποτα..
Μητέρα: Αὐτό, ἀκριβῶς.
Παιδὶ : Ἀκούω…
Μητέρα: Τί, ἀφοῦ δεν μπορεὶς να μιλήσεις.
Παιδὶ : Γράφω ἀντιγραφή…
Μητέρα: Θὰ σὲ μάθει πολλὰ αὐτός… Ἐκεῖ ποὺ εἶσαι μαζύ του.. (ἐννοεῖ τὸν πατέρα τοῦ ὀκταχρόνου παιδιοῦ). Κακὰ πράγματα ὅμως, γιὰ ἐσένα. Ἀντιγραφή ,ἐ; Τέλος πάντων.., Πές μου τί θέλεις νά πῇς;
Παιδὶ : Τίποτα. Τί νά σοῦ πῷ;
Μητέρα: Τὸ ξέρω. Ἐσὺ ὅμως δὲν ἔπρεπε νὰ ἀκοῦς ἐκεῖνον (ἐννοεῖ τὸν πατέρα τοῦ ὀκταχρόνου παιδιοῦ), γιατὶ ἐκεῖνος δὲν σὲ μεγάλωσε, δὲν σὲ πόνεσε, δὲν σὲ πονάει, οὔτε σὲ ἀγαπάει…
Σὲ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ φέρεσαι ἐσὺ σὲ μένα ἔτσι. Στὸ λέω νὰ τὸ ξέρῃς , γιατὶ πάντα στὴν ζωή μου, εἶμαι εἰλικρινής. Μοῦ ἀρέσει νὰ λέῳ τὴν ἀλήθεια, ἄκομα καὶ σὲ ἐσένα, ποὺ εἶσαι παιδί μου, μᾶλλον, προπάντων σὲ ἐσένα ποὺ  εἶσαι παιδί μου. Δὲν εἶσαι μωρὸ παιδάκι Δ*****, πλησιάζεις τὰ Ὀκτώ…
Τὸ ξέρω ὅτι στήνει αὐτὶ δίπλα καὶ δὲν μπορεῖς νὰ μιλήσῃς. Τώρα δὲν θὰ σοῦ πῶ κάτι ἄλλο. Νὰ ξέρεις  ὅτι ἑγὼ σὲ ἀγαπάω, ἀλλὰ δυστυχῶς…. τέλος πάντων, δὲν θέλω νὰ σοῦ πῷ κάτι ἄλλο…
Παιδὶ : Ναί.
Μητέρα: Εἶδες, ἀκόμα καὶ στὴν γιορτή σού τὶ ἔκανε. Ἦρθε μέσα στὸν κόσμο, βγάζοντας ἀφρούς, νὰ σὲ πάρῃ ἀπὸ τὴν μάννα σου. Ἀπό ποιά;, ἀπὸ ἐμένα ποὺ σὲ εἴχα πάντα μόνον ἐγὼ καὶ ποὺ δὲν νοιάστηκε γιὰ ἐσένα ποτέ. Πάντα κύττταζε πῶς θὰ σὲ ξεφορτωθῆ. ‘Όταν ἐγὼ ἤταν νὰ πάῳ σὲ ἕναν γιατρὸ ἢ ἔνα κομμωτήριο καὶ ὄχι μόνο αὐτά, ὅταν ἤθελα νὰ λουστῷ,  ἐδῶ στὸ σπίτι καὶ δεν μποροῦσα ποὺ εῖχα ἐσᾶς (τὰ παιδιά) καὶ ἐσένα ἔλεγε, πὲς στὴν μάννα σου νὰ ἔρθῃι καὶ ἐρχόταν. Ἡ μάννα μου, μεγάλη γυναῖκα, ποὺ τὴν λὲς τώρα γριά…
Γιατὶ οἱ ἄλλοι (παπποῦδες) δὲν ἤταν πουθενά, ποτέ. Ἐρχόταν ἡ μάννα μου, ποὺ ἤταν μεγάλη γυναῖκα καὶ ὁ ἀδερφός μου, γιὰ νὰ σᾶς κρατήσουν καὶ γιὰ νὰ σᾶς ἀπασχολήσουν, γιὰ νὰ λουστῷ ἐγώ, ποὺ ἤσασταν μικρά. Δὲν νοιάστηκε ποτέ, ἔπινε μπύρες μὲ τοὺς φίλους του, ἔπινε μὲ διάφορες, ἔκανε ὅ,τι γούσταρε καὶ ἐμένα μὲ βοηθοῦσαν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τώρα ἐσὺ ἀντιμετωπίζεις ἔτσι.
Παιδὶ : Ἐντάξει, Ἐντάξει…
Παιδὶ : Ἐντάξει, Ἐντάξει ἀφοῦ θέλεις νὰ λὲς ψέμματα, νὰ τὰ λές…
Μητέρα: Ἐγώ λέω ψέμματα; Ποιός νομίζεις ὅτι μὲ βοήθησε ἐμένα, αὐτός;; (ὁ πατέρας τοῦ παιδίου καὶ ἐν διαστάσει σύζυγος).
Παιδὶ : Ναί.
Μητέρα: Αὐτός πού ἔρχεται καί σέ βουτάει ἀπό τό χέρι, τώρα πού μεγάλωσες, καί φεύγει; Ποῦ ἤταν ὅταν ἑγώ ἤθελα νά λουστῷ;; 
Παιδὶ : ἑέ, τί;;
Μητέρα: ἐεε. Φώναζα τὴν μάννα μου καὶ τὸν ἀδερφό μου γιὰ νὰ λουστῷ, γιατὶ αὐτὸς γύριζε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ.
Παιδὶ : Δούλευε.
Μητέρα: Σέ πρόσεξε ποτέ; 
Παιδὶ : Γιατὶ δούλευε, γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦσε…
Μητέρα: Κάνεις μεγάλο λάθος, ὄχι, γύριζε, δὲν δούλευε. Μοῦ ἔλεγε ὅτι δούλευε, τοῦ ἐφτιαχνα τὸν σᾶκο του, μὲ τὰ ῥούχα του τὰ καλὰ καὶ πήγαινε στὴν γκόμενα κι ἐμένα μὲ κορόιδευε ὅτι πήγαινε στὴν δουλειά καὶ ἔχω στοιχεῖα καὶ τὸ ἔχει παραδεχτεῖ καὶ ὁ ἴδιος… 
Παιδὶ : Ναί, Ναί…
Μητέρα: Τί «Ναί, Ναί…»; Κάτσε νὰ σὲ κοροϊδεύῃ… Θέλεις τίποτα ἄλλο;
Παιδὶ : Ναί…
Μητέρα: Θὰ μὲ παρης μόνο ὅταν θέλῃς ἐσύ. Καὶ νὰ σοῦ πῇ νὰ πάρῃς, νὰ τοῦ πῇς «Δὲν θέλω νὰ πάρῳ». Ὅταν θέλῃς ἐσὺ θὰ παίρνης μόνον, ἀλλοιῶς δὲν θὰ τὸ σηκώνω, Δ*****. 
Παιδὶ : Ναί…
Μητέρα: Γιατὶ σὲ χρησιμοποιεῖ… Τώρα θέλει νὰ μὲ παρακολουθῇ ἐμένα, νὰ βάζῃ τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ μὲ παρακολουθοῦν ἐμένα… Ποιός;;.. Ὁ ὑπόκοσμος. Ὁ ὑπόκοσμος θὰ παρακολουθήση ἐμένα..!!
Παιδὶ : Αὐτὰ ποὺ λὲς δὲν εἶναι ἀλήθεια καὶ τὸ ξέρεις.

Ἡ συνέχεια εἶναι βαρειὰ για ὅλους… Φανταστεῖτε πόσο, για μιᾷ παιδικῇ ψυχή….

Ἡ ἐν λόγῳ μάννα, τὰ παραπάνω ποὺ ἔλεγε στὸ ὀκτάχρονο παιδὶ γιὰ τὸν πατέρα του, ἀκριβῶς τὰ ἴδια ἀνέφερε καὶ δήλωνε στοὺς ὑπαλλήλους τῆς Κοινωνικῆς Ὑπηρεσίας, οἱ ὁποῖοι τὴν ἔκριναν ὑγιὴ καὶ μὲ καλὴ ψυχολογικὴ καταστάσῃ, ἱκανὴ νὰ ἔχῃ τὴν ἐπιμέλεια τῶν δύο τέκνων…

Τὸ ἴδιο ἔκριναν καὶ οἱ ὑπάλληλοι τοῦ Ὑπ. Δικαιοσύνης … Καὶ μάλιστα ἀπεφάνθησαν νὰ μὴν βλέπῃ ὁ πατέρας τὰ παιδιά του.

Ἄραγε, ὑπάρχει κάτι περίεργο πίσω ἀπὸ αὐτές τις ἀποφάσεις;; 

Τελικά, τὰ παιδιὰ μπορεῖ νά τά σώσῃ κάποιος λειτουργός τῆς Δικαιοσύνης ἢ μόνον ὁ Θεός;;;

Πηγή