ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Όλοι θεωρούμε παράλογο αυτό που ισχύει στις μουσουλμανικές χώρες: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα του πατέρα και πηγαίνουν μαζί του, χωρίς καμία εξαίρεση. Στην Ελλάδα εν τοις πράγμασι ισχύει το αντίθετο: μετά το διαζύγιο τα παιδιά θεωρούνται κτήμα της μητέρας και διαμένουν μαζί της.

Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων δέχεται ότι μόνο η μητέρα είναι κατάλληλη να ασκεί την επιμέλεια των παιδιών μετά το διαζύγιο, περιορίζοντας τον πατέρα στο ρόλο του επισκέπτη και του σπόνσορα, καθώς του αναγνωρίζεται μόνο το δικαίωμα της επικοινωνίας του με τα παιδιά του αλλά και υποχρέωση του να καταβάλει διατροφή για αυτά. 

Η ρύθμιση του άρθρου 1513 του ΑΚ ορίζει ότι η γονική μέριμνα (επιμέλεια) μπορεί να ανατεθεί και στους δύο γονείς μόνο αν αυτοί συμφωνούν ενώ ορίζει ότι το Δικαστήριο μπορεί να κατανείμει την άσκηση της μεταξύ των γονέων. Στην πράξη η επιμέλεια ανατίθεται πάντα στην μητέρα, η οποία θεωρείται η κατάλληλη για την άσκηση της (ο πατέρας είναι ακατάλληλος εκ προοιμίου;).

Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με τις επιπτώσεις ενός διαζυγίου στην εν γένει ψυχοσύνθεση των παιδιών, το ορθότερο κρίνεται η κοινή επιμέλεια των παιδιών. Τούτο δε διαλαμβάνεται όχι μόνο σαν δικαίωμα αλλά και σαν καθήκον. 

Και οι δύο γονείς ήτοι και ο πατέρας, θα πρέπει να είναι πάντοτε παρών στη ζωή των παιδιών, αυτό είναι ένα δεδομένο. Η απουσία οποιουδήποτε εκ των γονέων (συνήθως του πατέρα) από τη ζωή των παιδιών ή η όποια άσχημη εικόνα δημιουργηθεί σ’ αυτά από την μητέρα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών. 

Για το καλό του θα πρέπει και οι δύο γονείς να αναλαμβάνουν την επιμέλεια μετά το διαζύγιο.

Όμως όταν κάποιος δικηγόρος τολμά να αναφέρει την φράση "κοινή επιμέλεια" στο Δικαστήριο, οι Δικαστές τον κοιτούν καλά καλά, απατώντας του "αυτά δεν γίνονται, θα γίνουν μπαλάκι τα παιδιά;". 

Δηλαδή κατά τον σύγχρονο Έλληνα δικαστή (ή τουλάχιστον κατά την πλειοψηφία αυτών) τα παιδιά μετά το διαζύγιο θα πρέπει να μένουν με την μητέρα αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να "μην γίνουν μπαλάκι" αδιαφορώντας για τη σχέση που θα πρέπει να κτίσουν με τον πατέρα τους. 

Τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίσουν το διαζύγιο από την αλλαγή των σχέσεων με τους γονείς τους. Ωραία οι γονείς δεν τα πήγαν καλά και αποφάσισαν να χωρίσουν. Πλην όμως η σχέση με τον πατέρα πρέπει να είναι το ίδιο ουσιαστική, όπως και πριν. Και τέτοια σχέση δεν μπορεί να διατηρηθεί με την τυπική επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά του κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. 

Ο πατέρας είναι απαραίτητο να είναι παρών σε όλες τις δραστηριότητες και ανάγκες του παιδιού του. Θα πρέπει να συναποφασίζει τα της επιμέλειας (σε ποιο σχολείο θα πάει, τι μαθήματα θα παρακολουθήσει, τι εξωσχολικές δραστηριότητες θα κάνει). 

Με ποιο γνώμονα μόνο η μητέρα είναι ικανή για να αποφασίσει γι' αυτά. Και αφού αποφασίσει από μόνη της, απλά καλεί τον πατέρα να καταβάλει το μερίδιο του στις δαπάνες.

Η ανάγκη για αλλά της νοοτροπίας μας, τόσο της δικής μας όσο και των Δικαστηρίων, αλλά και η ανάγκη συμπλήρωσης των σχετικών διατάξεων του νόμου είναι άμεση, αφού μόνο μέσα από την επιλογή της κοινής επιμέλειας μπορούμε να μειώσουμε τις ψυχοσυναισθηματικές συνέπειες που έχει ένα διαζύγιο στα παιδιά μας.

Σταυρούλα Χ. Ζέρβα
Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο

Πηγή