Οι γυναίκες διαπράττουν σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, γιατί όμως δεν μπορούμε να το πιστέψουμε;

Υπάρχουν γυναίκες που είναι παιδεραστές;

Οι παιδόφιλοι σχεδόν πάντοτε θεωρούνται οι άντρες και ως επί το πλείστον είναι. 

Αλλά και οι γυναίκες διαπράττουν σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, κι αν ναι, γιατί σπάνια γίνεται θέμα συζήτησης;

Ο Colin ποτέ δεν γνώρισε την αθωότητα, όπως ένα παιδί. Οι πρώτες αναμνήσεις του είναι της μητέρας του να τον κακοποιεί σεξουαλικά. 

Στο μπάνιο, στο κρεβάτι του και το βράδυ. Μέχρι τα 13 του.

Είκοσι χρόνια αργότερα, μετά που μια νέα ζωή εκτροχιάστηκε, στα ναρκωτικά και τη βία, ο ίδιος εξακολουθεί να επηρεάζεται βαθιά από ότι συνέβη.

"Είναι μόλις τώρα που συνειδητοποιώ τον αντίκτυπο που είχε για μένα. Από την ηλικία των 14, μόλις νύχτωνε είχα κρίσεις πανικού και με οδηγούσε να κάνω χρήση ναρκωτικών, όταν το έκανα, ένιωθα ασφαλής και πάλι".

"Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ και έκανα αναδρομές στο παρελθόν με τη μαμά μου από πάνω μου. Δεν μπορούσα να καθίσω σε μια δουλειά και ήμουν φοβισμένος από τα κορίτσια".

Το γεγονός ότι ο δράστης ήταν το πρόσωπο που τον γέννησε, το έκανε πιο δύσκολο για αυτόν να εντοπίσει και να αποδεχτεί την κακοποίηση, όπως ο ίδιος πιστεύει.

"Μου ήταν δύσκολο ακόμη και να πω ότι ήταν σεξουαλική κακοποίηση λόγω του τρόπου που η κοινωνία βλέπει τις μητέρες, και πολύ σωστά - το 99% είναι αξιαγάπητες, αλλά ήμουν άτυχος να έχω μια που δεν ήταν".

"Αυτό ήταν που με σταματούσε από το να ζητήσω βοήθεια, για πολύ καιρό. Δεν θα μπορούσα να το αναγνωρίσω ακόμα και για τον εαυτό μου, και υπήρχε η ανησυχία για το ότι δεν θα με πίστευαν αν μιλούσα σε κάποιον για τη μητέρα μου. Ένιωσα σαν να έκανα κάτι λάθος".

Είναι ένα σχόλιο για το πώς η κοινωνία βλέπει την παιδοφιλία σήμερα, ότι, η πιο συγκλονιστική πτυχή της ιστορίας του Colin δεν είναι η ίδια η σεξουαλική κακοποίηση, αλλά το γεγονός ότι ο δράστης ήταν γυναίκα, όπως αναφέρει το BBC News.

Ωστόσο, ο Colin δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει αυτό το συγκεκριμένο είδος του τραύματος, λέει ο Steve Bevan, ο οποίος για σχεδόν δύο δεκαετίες ηγείται μιας ομάδας υποστήριξης για άνδρες θύματα όλων των μορφών σεξουαλικής κακοποίησης. Από τους 18 άνδρες που συμμετέχουν σε μια ατομική και σε μια ομαδική υποστήριξη, οι πέντε δηλώνουν ότι είχαν κακοποιηθεί από γυναίκες, οι τρεις από αυτές, και μόνον.

"Με τα χρόνια είχαμε πολλούς άνδρες να κακοποιούνται από τις μητέρες, τις αδελφές, τις θείες και τις μπέιμπι σίτερ", λέει ο κ. Bevan.

"Είναι αρκετά δύσκολο για τους άνδρες να παραδεχτούν την κακοποίηση, αλλά να παραδεχθούν την κακοποίηση από μια γυναίκα είναι ακόμα πιο δύσκολο, διότι αμφισβητεί τον ανδρισμό τους, αμφισβητεί τη σεξουαλικότητά τους".

Οι γυναίκες μπορούν να διαπράξουν ένα ευρύ φάσμα από σεξουαλικά αδικήματα, λέει, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού. Και τα θύματά τους συχνά βιώνουν σεξουαλική σύγχυση και το φόβο της οικειότητας. Ο θυμός μπορεί να εκδηλωθεί ως βία προς μια γυναίκα ή τη φίλη, αργότερα στη ζωή τους.

Από τη φύση της, η πραγματική εικόνα της παιδικής κακοποίησης είναι ασαφής. Αλλά με τις γυναίκες δράστες είναι ακόμα περισσότερο. Οι καταδικαστικές αποφάσεις είναι ελαστικές και ορισμένοι πιστεύουν ότι το θέμα είναι η περιττή απόσπαση της προσοχής από το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Οι ειδικοί συμφωνούν ότι οι γυναίκες διαπράττουν ένα ποσοστό της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, αλλά μπορούν και το κρύβουν τόσο πολύ που είναι δύσκολο να είναι ακριβείς. Μια μελέτη στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1980 συμπέρανε ότι το 20% του συνόλου των αδικημάτων κατά των αγοριών και το 5 % σε σχέση με τα κορίτσια, ήταν από τις γυναίκες.

«Η Φαντασία των Teen»

Ο καθηγητής Kevin Browne, ο οποίος έχει ερευνήσει την κακοποίηση των παιδιών για 30 χρόνια, λέει μεταξύ 5% και 10% της κακοποίησης των παιδιών προεφηβικής ηλικίας στο Ηνωμένο Βασίλειο διενεργείται από τις γυναίκες, αλλά μόνο το 5% θεωρείται ότι περιλαμβάνει μια γυναίκα που ενεργεί μόνη.

"Επιθέσεις από άγνωστες γυναίκες σχεδόν δεν υπάρχουν, έτσι οι θηλυκές παιδόφιλες, πρώτα έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών και είτε έχουν μια θέση φροντίδας που εργάζονται με παιδιά, όπως μια μπέιμπι σίτερ ή μια συγγενής".

Τα γυναικεία αδικήματα κατά εφήβων (hebophiles αντί παιδεραστές) είναι περισσότερο από ένα μυστήριο, λέει, γιατί τα θύματα δεν το βγάζουν προς τα έξω, εν μέρει επειδή σε μια πατριαρχική κοινωνία, ακόμη και τα αγόρια, αναμένεται να απολαμβάνουν αυτό το είδος της κακοποίησης, και δεν παραδέχονται το φόβο που προέρχεται από αυτήν.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι η διαφορετική στάση της κοινωνίας προς τις γυναίκες παραβάτες, αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα των μέσων ενημέρωσης όταν αναφέρονται σε αυτό. 

Επισημαίνουν για παράδειγμα, ότι αν η εκπαιδευτικός είναι γυναίκα "αποπλάνησε" τον μαθητή, αλλά μιλάνε για "σεξουαλική επίθεση" εάν ο εκπαιδευτικός είναι άνδρας.

Το 2005, η NSPCC (ο δημόσιος φορέας για την προστασία των παιδιών στην Αγγλία) ανέφερε ανησυχίες για το πώς η δυσπιστία κατά των παιδόφιλων γυναικών παρεμπόδιζε την ανίχνευση της. 

Η έκθεσή της ανέφερε ότι οι ειδικοί για την προστασία των παιδιών, πολύ συχνά συναντούσαν καταγγελίες για κακοποίηση από γυναίκες αλλά τις αντιμετώπιζαν με δυσπιστία,  απορρίπτοντας τες ως κατασκευασμένες και επέτρεπαν στις γυναίκες να συνεχίσουν να κακοποιούν.

Επίσης, ανέφερε, ότι τα θύματα υπέστησαν μια περίεργη αίσθηση της απομόνωσης και του στιγματισμού, επειδή αυτή η μορφή κακοποίησης δεν ήταν τόσο ευρέως αναγνωρισμένη.

Οκτακόσια θύματα της γυναικείας σεξουαλικής κακοποίησης, είχαν έρθει σε επαφή με την Michele Elliott, ιδρύτρια της φιλανθρωπίας των παιδιών "Kidscape", όταν έγραψε το βιβλίο της "Female Sexual Abuse of Children" (Γυναικεία Σεξουαλική Κακοποίηση των Παιδιών), το 1992. 

Τα τρία τέταρτα των περιπτώσεων αναφερόταν σε γυναίκες που ενεργούν μόνες τους.

"Ένα από τα θέματα της διαμάχης είναι το σκεπτικό ότι αν οι γυναίκες το κάνουν αυτό, είναι επειδή οι άνδρες τους προκαλούν να το κάνουν", λέει η κ. Elliot.

"Διαφωνώ με αυτό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά στο κίνητρο μεταξύ ανδρών και γυναικών, η οποία είναι η σεξουαλική ικανοποίηση και δύναμη πάνω σε ένα παιδί. Είναι πολύ εγωιστικό".

Όπως οι αρσενικοί παιδεραστές, πολλές γυναίκες παραβάτες πείθουν τους εαυτούς τους ότι δεν βλάπτουν τα παιδιά, λέει η ψυχολόγος Sharon Lambert, η οποία αυτό παρουσίασε την έρευνά της σχετικά με το θέμα, στο ετήσιο συνέδριο της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας.

Ήρθε σε επαφή με έναν αριθμό ανθρώπων μέσω μιας ιστοσελίδας που απευθύνεται ειδικά στις γυναίκες. Δεν υπήρχαν δημοσιευμένες άσεμνες εικόνες αλλά υπήρχαν ιστορίες και ποιήματα για σεξουαλικές φαντασιώσεις τους με τα παιδιά και ένα φόρουμ για τις γυναίκες για να συζητήσουν τα συναισθήματά τους και πώς θα μπορούσαν να αποφύγουν τον εντοπισμό.

"Θα έλεγαν ότι δεν είναι τόσο κακές όσο οι άνδρες, επειδή είναι πιο τρυφερές με τις παρορμήσεις τους, και ένας άνδρας που ασχολείται με ένα παιδί είναι πιο κακοποιητικός".

«Υπό το ραντάρ»

Ξεκίνησε την αλληλογραφία με έξι γυναίκες ηλικίας 21-48 ετών. Οι ίδιες αυτο-περιγράφονται ως ετεροφυλόφιλες και οι πέντε από αυτές, υποστήριξαν ότι είναι παντρεμένες. Όλες είπαν ότι φανταζόταν νεαρά κορίτσια, αλλά είπαν ότι δεν είχαν κακοποιήσει ποτέ.

"Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη σύνδεση μεταξύ των σεξουαλικών φαντασιώσεων και της πραγματικής υποτροπής. Μερικοί ενήλικες που φαντασιώνονται παιδιά μπορεί να μη το εξωτερικεύουν, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πραγματοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους".

Όλες παραδέχθηκαν ότι η πρώτη σεξουαλική εμπειρία τους ήρθε πολύ νωρίς στη ζωή τους, ηλικίας περίπου επτά ή οκτώ, με άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Είπαν ότι δεν είχαν ποτέ οι ίδιες κακοποιηθεί.

"Υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε ως γυναίκα και που δεν μπορείτε να κάνετε ως άνδρας", λέει η κ. Lambert. 

"Αν έκανα μπάνιο στον 11χρονο γιο μου, οι πιο πολλοί άνθρωποι θα πίστευαν ότι είναι απλά παράξενο, αλλά αν ένας άνδρας το κάνει, τότε είναι σίγουρο ότι οι άνθρωποι θα πιστέψουν ότι ήταν σεξουαλική κακοποίηση. Οι γυναίκες πηγαίνουν κάτω από το ραντάρ".

Μην έχετε την εντύπωση ότι τα ίδια δεν συμβαίνουν και στην Ελλάδα, τα πρόσφατα στοιχεία που έδωσε το "ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ" για τα έτη 2012 και 2013 για την Κακοποίηση των Παιδιών στην Ελλάδα, βγάζει Πρωταθλητές Κακοποίησης Παιδιών τις...Μητέρες. 

Αλλά οι αρμόδιοι το κάνουν Μούγγα!