Περί Γάμου, Οικογένειας και Ενδοοικογενειακής Βίας - Ε. Παπαδάκης

ΚΟΙΝΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Περί Γάμου, Οικογένειας και Ενδοοικογενειακής Βίας

Και σα να μην έφτανε η αρνητική στάση της κοινωνίας στην οικογένεια και στην απόκτηση παιδιών, ήρθε και η μεγάλη ευκολία με την οποία διαλύονται οι γάμοι, πάντοτε με δικαστική απόφαση, χωρίς να γίνεται καμιά προσπάθεια συνεννόησης των ανώριμων συζύγων ειδικά στις περιπτώσεις ύπαρξης ανηλίκων.

Σύμφωνα με το σύνταγμα, η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να προστατεύει την οικογένεια και, ιδιαίτερα, την πολύτεκνη οικογένεια. 

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 33 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΧΘΔΕΕ), που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και στην Ελλάδα από 01.12.2009, προβλέπεται, ότι “η οικογένεια απολαμβάνει νομική, οικονομική και κοινωνική προστασία” καθώς και, ότι “κάθε πρόσωπο, προκειμένου να μπορεί να συνδυάζει την οικογενειακή και επαγγελματική ζωή του, έχει δικαίωμα προστασίας από την απόλυση που συνδέονται με τη μητρότητα καθώς και δικαίωμα αμειβόμενης άδειας μητρότητας και γονικής άδειας μετά τη γέννηση ή την υιοθεσία παιδιού”. Άλλα άρθρα διασφαλίζουν τα δικαιώματα του παιδιού (άρθρο 24), των ηλικιωμένων (άρθρο 25) και των ατόμων με ειδικές ανάγκες (άρθρο 26).

Τι συμβαίνει, όμως, στην πράξη και πως αντιμετωπίζει το αφηρημένο “Κράτος” ή η “Πολιτεία” τον γάμο και την οικογένεια;

Είναι γνωστό, ότι, με πρόφαση την “οικονομική κρίση” (έτσι ονομάζεται το αποτέλεσμα της εγκληματικής ανικανότητας των πολιτικών όλων των αποχρώσεων), μειώθηκε ή καταργήθηκε κάθε διευκόλυνση και παροχή στις οικογένειες, στα ανήλικα παιδιά και στους πολύτεκνους. Η φορολόγηση αγρίεψε και αδικεί τις οικογένειες που με δυσκολία συντηρούνται.

Αλλά και η κοινή γνώμη δεν στηρίζει την οικογένεια, ούτε επιθυμεί την απόκτηση παιδιών, σε αντίθεση με τις όμορες εγγύς χώρες, αλλά και τις μακράν, των οποίων οι κοινωνίες στηρίζουν, πλαισιώνουν και αγαπούν την οικογένεια. Κατά κανόνα, την πατριαρχική οικογένεια, ειδικά στις μουσουλμανικές χώρες, όπου η γυναίκα εξακολουθεί να θεωρείται αντικείμενο (το res των Ρωμαίων), που ανήκει σε κάποιον άνδρα, τον κύριό της.

Στη μεν χώρα μας η οικογένεια διώκεται και ο πληθυσμός συρρικνώνεται, στις δε άλλες χώρες, τις όμορες και μη, η οικογένεια προοδεύει και οι πληθυσμοί αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, εξάγοντας σε εμάς κατά χιλιάδες το πληθυσμιακό τους πλεόνασμα.

Όπως επισημάναμε σε προηγούμενα σημειώματά μας [Νομικά Επίλεκτα “Ο Θεσμός της Οικογένειας”, “Το Διαζύγιο και τα Παιδιά Χωρισμένων Γονέων” και “Ασφαλιστικά Μέτρα Επιμέλειας και Διατροφής Τέκνου”], οι νέοι στη χώρα μας δύσκολα προχωρούν σε γάμο και ακόμα πιο δύσκολα δέχονται να δεσμευτούν αποκτώντας παιδιά. Η σκέψη για ίδρυση οικογένειας είναι απόμακρη και ο γάμος αρχίζει ν’ απασχολεί τους νέους, όταν υπερβούν τα τριάντα ή σαράντα χρόνιακαι αφού έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους ή, τέλος πάντων, αυτό που θεωρούν οι γονείς τους σπουδές, κυρίως σε τομείς παρασιτικούς, που δεν έχουν σχέση με την αληθινή εργασία και τη χαρά της παραγωγής.

Και σα να μην έφτανε η αρνητική στάση της κοινωνίας στην οικογένεια και στην απόκτηση παιδιών, ήρθε και η μεγάλη ευκολία με την οποία διαλύονται οι γάμοι, πάντοτε με δικαστική απόφαση, χωρίς να γίνεται καμιά προσπάθεια συνεννόησης των ανώριμων συζύγων ειδικά στις περιπτώσεις ύπαρξης ανηλίκων.

Τη χαριστική βολή στον δοκιμαζόμενο θεσμό της οικογένειας, έδωσε ο ανίατος μιμητισμός και η υιοθέτηση από την Πολιτεία (από τους χάσκοντες και άσχετους πολιτικούς) ξένων θεσμών, που δεν προσαρμόστηκαν στην ελληνική πραγματικότητα και στις επικρατούσες στο κρατίδιό μας κοινωνικές συνθήκες.

Όπως συνέβη με τη μίμηση των ξένων προτύπων και την ίδρυση, σε εκπλήρωση δεσμεύσεών μας, των περίφημων ανεξάρτητων Αρχών, που έδωσαν εργασία, ισχύ και πρόσθετο εισόδημα σε απόμαχους υπερήλικες δικαστικούς, με κομματικές περγαμηνές, καθώς και τις τροποποιήσεις εκ βάθρων ειδικά της ποινικής νομοθεσίας (με αποτέλεσμα να έχει ποινικοποιηθεί κάθε έκφανση της ζωής και να έχουν δραστικά περιοριστεί οι πλέον θεμελιώδεις ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα), θέλησαν οι ανεύθυνοι της βουλής να παρέμβουν και πάλι στην οικογένεια. Και τελικά πέτυχαν να διαλύσουν ό τι είχε απομείνει.

Ειδικότερα, ψηφίστηκε ο νόμος 3500/24.10.2006, με τον τίτλο “ενδοοικογενειακή βία”, με σκοπό να τιμωρήσει με εξωφρενικά βαριές ποινές κάθε παράπτωμα που θα διαπράττει ο σύζυγος σε βάρος της συζύγου (σύμφωνα με τον κανόνα) ή η σύζυγος κατά του συζύγου (σύμφωνα με την εξαίρεση).

Ο νόμος θεωρεί σαν “ενδοοικογενειακή βία” την τέλεση αξιόποινης πράξης σε βάρος μέλους της οικογένειας. 

Το πώς θ’ αποδεικνύεται αυτή η “αξιόποινη πράξη” δεν απασχόλησε τους νομοθέτες. Ίσως με την απόκτηση ελευθερίας εισόδου κάποιου “ειδικού επιθεωρητή” (συνταξιούχου δικαστή) στις συζυγικές κατοικίες.

Η οικογένεια ή “κοινότητα” αποτελείται από συζύγους ή γονείς και συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού εξ αίματος ή εξ αγχιστείας και τα εξ υιοθεσίας τέκνα τους. Και η εμβέλεια των διατάξεων του προοδευτικού νόμου επεκτείνεται σε μη συζύγους, δηλαδή στη μόνιμη σύντροφο του άνδρα ή στον μόνιμο σύντροφο της γυναίκας και στα τέκνα, κοινά ή ενός εξ αυτών, εφ’ όσον τα πρόσωπα αυτά συνοικούν, ως και στους τέως συζύγους.

Σχετικά με τις ποινές, ο νόμος προβλέπει, ότι “το μέλος της οικογένειας, το οποίο προξενεί σε άλλο μέλος αυτής σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του ή με συνεχή συμπεριφορά προξενεί ελαφρά κάκωση ή βλάβη της υγείας του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους”! Η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι τα πέντε χρόνια φυλάκισης.

Σε άλλο άρθρο προβλέπεται η τιμωρία, με φυλάκιση, στο “μέλος της οικογένειας, το οποίο προκαλεί τρόμο ή ανησυχία σε άλλο μέλος της οικογένειας”, ενώ αυστηρότερες ποινές επαπειλούνται σε βάρος εκείνου, που θα κακοποιήσει έγκυο γυναίκα, ή που θα βλάψει πρόσωπο ανίκανο ν’ αντισταθεί. Με ποινές κάθειρξης (με ποινές που ξεκινούν από πέντε και φθάνουν τα είκοσι έτη), τιμωρούνται ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις βίας.

Αυτές οι διατάξεις προέρχονται από τις νομοθεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και δεν έχουν καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα και κοινωνία, η οποία πάσχει από πολυνομία και υπέρμετρη ποινικοποίηση κάθε έκφανσης της ζωής.

Οι Βορειοευρωπαίοι και οι κάτοικοι των ΗΠΑ μαστίζονται κυρίως από τον αλκοολισμό, που ημέρα με την ημέρα, κατακτά έδαφος και στη χώρα μας, χωρίς, όμως, να έχει φτάσει τα επίπεδα της βίας των χωρών αυτών, που οφείλεται στη μέθη [Νομικά Επίλεκτα: “Ελληνική οινοποσία”]. Εξ αιτίας της μέθης δημιουργούνται συγκρούσεις, κακοποιήσεις και ακραία “ενδοοικογενειακή βία”, η οποία δεν αποτελεί για την κοινωνία μας συχνό φαινόμενο. Γι’ αυτό δεν υπήρχε λόγος θέσπισης των δρακόντειων αυτών διατάξεων, που ήδη εφαρμόζονται καταχρηστικά σε βάρος των ανδρών, ενώ οι γυναίκες, αν και πολλές φορές βιαιοπραγούν, παραμένουν στο απυρόβλητο.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί μια δίκη ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, όπου κατηγορούμενος ήταν ο σε διάσταση σύζυγος αλλοδαπής (Βορειοευρωπαίας) συζύγου.

Η σύζυγος, ενημερωμένη από ειδικό σε παγιδεύσεις δικηγόρο για την ύπαρξη του τερατώδους νόμου, θέλοντας ν’ απαλλαγεί από τον Έλληνα σύζυγό της, εφάρμοσε το ακόλουθο σχέδιο δράσης. Χωρίς να γνωρίζει ο σύζυγός της, πήγαινε κάθε δύο – τρεις ή και περισσότερους μήνες, κάθε εξάμηνο, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και δήλωνε πως ο σύζυγός της άλλοτε τη χτύπησε, άλλοτε την απείλησε και άλλοτε την εξύβρισε.

Οι αστυνομικοί του τμήματος, όπως είχαν υποχρέωση, κατέγραφαν τις δηλώσεις της αλλοδαπής συζύγου στο βιβλίο αδικημάτων και συμβάντων του αστυνομικού τμήματος, χωρίς να ενημερώνουν τον σύζυγο. Όταν έκρινε η σύζυγος πως είχε κάνει αρκετές τέτοιες μονομερείς δηλώσεις, γνώση των οποίων δεν είχε ο ανυποψίαστος σύζυγος, άσκησε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον του συζύγου της.

Κατάθεσε, δηλαδή, στη γραμματεία του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αίτηση, με την οποία ζήτησε να εκδιωχθεί ο σύζυγός της από τη μονοκατοικία (που μόλις ο ίδιος είχε αποπερατώσει, με δαπάνες του), να παραχωρηθεί σε αυτήν η οικία, να της ανατεθεί η επιμέλεια των ανήλικων παιδιών και να υποχρεωθεί ο “βάναυσος” σύζυγος στην πληρωμή χρηματικής διατροφής για την ίδια και τα παιδιά ύψους μερικών χιλιάδων ευρώ.

Για ν’ αποδείξει τη “βαναυσότητα” του ανυποψίαστου συζύγου της, η αλλοδαπή σύζυγος παρουσίασε στο δικαστήριο τα αντίγραφα από τις μονομερείς και ψεύτικες δηλώσεις της και το δικαστήριο, όπως συμβαίνει συνήθως, δέχτηκε σαν αληθινές τις αναπόδεικτες δηλώσεις της συζύγου και απέβαλε τον παγιδευμένο σύζυγο από την κατοικία του, του στέρησε την επιμέλεια των παιδιών και τον υποχρέωσε να πληρώνει σχεδόν το σύνολο του μισθού του στη σύζυγο.

Αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος του δράματος του απρόσεχτου και ανυποψίαστου συζύγου, επειδή ακολούθησε και δεύτερο σκέλος, αυτό της δίκης και της καταδίκης του, από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, σε φυλάκιση σχεδόν τριών ετών, επειδή είχε δήθεν χτυπήσει τη σύζυγό του στο στήθος, στον ώμο και στο κεφάλι και της είχε απευθύνει απειλητικές φράσεις, πριν από μερικά χρόνια!

Στο πλαίσιο της δίκης η σύζυγος, που ισχυρίστηκε πως είχε κακοποιηθεί προ εξαετίας, και κατείχε, από το 2008, την τέως συζυγική κατοικία, ιδιοκτησίας του εκδιωχθέντος συζύγου της, δεν προσκόμισε αποδείξεις της κακοποίησης, δηλαδή ιατροδικαστικές ή ιατρικές βεβαιώσεις, ούτε μαρτυρίες για τις απειλές και τις ύβρεις. Με άλλα λόγια, η φερόμενη ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας δεν κατόρθωσε ν’ αποδείξει τις εναντίον του συζύγου της καταγγελίες.

Όμως, το δικαστήριο δεν είχε καμιά αμφιβολία και, με συνοπτική διαδικασία, καταδίκασε τον σύζυγο σαν εγκληματία σε συντριπτικές ποινές για να τον σωφρονίσει, ώστε, στο μέλλον, να προσέχει και να μην τολμήσει να ξανασκεφτεί τον γάμο.

Γι’ αυτό, πρέπει ακόμα περισσότερο να προσέχουν οι νέοι ή οι λιγότερο νέοι τον γάμο, επιλέγοντας σύζυγο – σύντροφο και όχι εν δυνάμει αντίπαλο, εχθρό και άρπαγα, επειδή οι συνθήκες χειροτέρεψαν και η νομοθεσία του ξεχαρβαλωμένου κράτους, αντί να στηρίζει τον γάμο και την οικογένεια, φρόντισε να ποινικοποιήσει και ν’ αστυνομεύει όχι μόνο τα συμβαίνοντα εντός του συζυγικού βίου αλλά και τα διαδραματιζόμενα επί της συζυγικής κλίνης, που έπαψαν να είναι απόρρητα.

Ε. Παπαδάκης

πηγή: nomika-epilekta