ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ - Ο δικαστικά εξουθενωμένος Πατέρας - Της Κατερίνας Τζωρτζακάκη

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει ένας πατέρας να ζητάει από κοινού την επιμέλεια του παιδιού του από μια μάνα που αρνείται πεισματικά να δει το καλό του παιδιού.

Είναι σαν να χτυπάω το κεφάλι μου σε τοίχο εδώ και δέκα χρόνια. Το κεφάλι μου έχει ματώσει, είναι γεμάτο γδαρσίματα και μελανιές, αλλά το μυαλό μου δεν σταματά να σκέφτεται, σκέφτεται συνεχώς, αναρωτιέται γιατί να υπάρχει τέτοια αδικία στη ζωή, όταν υπάρχει τόση αγάπη, στενοχωριέται, θυμώνει, δεν το βάζει κάτω, γιατί πολύ απλά νοιάζεται για την ύπαρξη που μπορεί να μην γέννησε, ωστόσο συνέβαλε στη δημιουργία της και υπεραγαπά.

Για πόσο όμως θα χτυπάω στο κεφάλι μου στον τοίχο;
Και γιατί αυτός ο τοίχος να υπάρχει, γιατί χρησιμοποιούνται ανεγκέφαλα άτομα, που υποτίθεται ότι προορίζονται για την πρόνοια του πολίτη και φτιάχνουν τοίχους όπου χτυπάμε τα κεφάλια μας για δεκαετίες εμείς οι χωρισμένοι μπαμπάδες για να κάνουμε το αυτονόητο, να είμαστε κοντά στα παιδιά μας;

Είμαι πνιγμένος στα δικόγραφα.
Αν με ζωγράφιζα, θα ήμουν η σκιά ενός ανθρώπου αδυνατισμένου και αδύναμου που παλεύει με κύματα δικογράφων, που καταπίνει δικόγραφα και τα φτύνει, που πνίγεται και σώζεται επειδή παλεύει πολύ και μετά έρχεται κι άλλο κύμα δικογράφων έτοιμο να σαρώσει τα πάντα κι αυτή τη φορά δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει και γύρω του χαχανίζουν δικηγόροι, που μετράνε αμοιβές, δικαστές που αρνιούνται να βοηθήσουν, εισαγγελείς που τον κατηγορούν για απαγωγές και σε μια άλλη θάλασσα δικογράφων πνίγεται και η πρώην γυναίκα μου αλλά τώρα μας χωρίζουν βουνά μίσους και παραπόνων, δεν τη βλέπω πια και δεν με βλέπει, δεν την αγαπάω και δεν με αγαπάει.

Και κάτω από αυτά τα βουνά και απέναντι από τους δικαστές, τους δικηγόρους, τους εισαγγελείς και μια κοινωνία ολόκληρη, το παιδί μου έχει αγκαλιάσει τα γόνατά του και τρέμει δαγκώνοντας τα χείλη του.

Κι εγώ δεν μπορώ να το βοηθήσω γιατί οι τοίχοι δεν σπάνε, μόνο το κεφάλι μου τραυματίζουν κάθε φορά όλο και περισσότερο.